Γράφει ο Θανάσης Καρτερός
Φοβάμαι εκείνους που προειδοποιούν για την πανδημία και απαιτούν να πάρουμε τα μέτρα μας ενώ την ίδια στιγμή βάζουν τη ζωή μας ενέχυρο στις τράπεζες
Ρώτησαν κάποιον αν φοβάται τον κορονοϊό. «Είμαι άνεργος» απάντησε. Και στην απάντησή του αυτή κρύβονται πολύ περισσότερα από όσα λένε τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα και οι κυβερνητικές προειδοποιήσεις.
Φοβάμαι, ήθελε να πει, εκείνους που εκμεταλλεύονται τον κορονοϊό ως ευκαιρία για να αρπάξουν το ψωμί από το τραπέζι μου. Να μ’ αφήσουν χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα και με μόνη παρηγοριά τα παρήγορα λόγια τους ότι κάποτε, όταν, αν, θα γίνουν όλα όπως πρέπει και όπως θα τα ήθελα.
Φοβάμαι εκείνους που φωνάζουν για τον κορονοϊό και την ίδια στιγμή νομοθετούν μουλωχτά να μου πάρουν το σπίτι και να αφήσουν την οικογένειά μου στους πέντε δρόμους, διότι ξαφνικά σε μια νύχτα έγινα από άνεργος στρατηγικός κακοπληρωτής, άξιος για κάθε τιμωρίας.
Φοβάμαι εκείνους που προειδοποιούν για την πανδημία και απαιτούν να πάρουμε τα μέτρα μας ενώ την ίδια στιγμή βάζουν τη ζωή μας ενέχυρο στις τράπεζες και στους τραπεζίτες. Στις ίδιες τράπεζες και στους ίδιους τραπεζίτες που κατέστρεψαν τη χώρα, γέμισαν τα θησαυροφυλάκιά τους πάλι και πάλι από τον δικό μου ιδρώτα και τώρα μου στέλνουν τον λογαριασμό, αντί να στείλω εγώ τον λογαριασμό σ’ αυτούς.
Φοβάμαι εκείνους που δίνουν εντολές ατομικής ευθύνης και κόβουν πρόστιμα τη στιγμή που αφήνουν τα νοσοκομεία και τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής στην τύχη τους, χαρίζουν εκατομμύρια σε ιδιώτες για τις ΜΕΘ, απεργάζονται σχέδια για να γίνει και το Εθνικό Σύστημα Υγείας ιδιωτικό σύστημα κερδοσκοπίας.
Φοβάμαι εκείνους που αξιοποιούν τον φόβο μου για να στήσουν δουλειές, δουλίτσες, απευθείας αναθέσεις εν ονόματι του κορονοϊού. Και που χαρίζουν εκατομμύρια στους βαρόνους των ΜΜΕ, αντί να επενδύσουν τα πάντα στην προστασία της ζωής μας.
Φοβάμαι εκείνους που μιλάνε – μιλάνε – μιλάνε για τον πόλεμο κατά του κορονοϊού, παρασημοφορούν τον εαυτό τους, καταμετρούν τις επιτυχίες τους, την ίδια στιγμή που εγώ βρίσκω τον τοίχο τους μπροστά στην ανάγκη να ζήσω την οικογένειά μου.
Ναι, φοβάμαι τον κορονοϊό, δεν είμαι ανόητος να τον αγνοήσω. Δεν είμαι ανόητος όμως για να αγνοήσω επίσης εκείνους που επενδύουν σ’ αυτόν για να οργανώσουν ένα αύριο χωρίς κορονοϊό, αλλά και χωρίς ελπίδα για μένα και τους άλλους σαν και μένα…
Πηγή: ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ
