Γράφει ο Μανόλης Χατζηπαναγιώτου
Οι επιστημολόγοι λένε ότι η Ιστορία είναι μια επιστήμη του παρόντος. Κάθε εποχή, κάθε κοινωνία συνομιλεί με το παρελθόν της, το ανασκευάζει, το θυμάται, το ρίχνει στη λήθη. Οι σύγχρονοι οπαδοί φαίνεται πως εμπνέονται από τις περιόδους που οι Έλληνες διεκδίκησαν ανεξαρτησία, λευτεριά και δημοκρατία.
Για παράδειγμα, στην παρακάτω πινακίδα κάποιοι «τιμούν» την Εθνική Αντίσταση.
Άλλοι πάλι ανιστορούν τον Μακεδονικό Αγώνα. Θα είναι σίγουρα κάποιοι από τους «μακεδονομάχους των Πρεσπών», αυτοί που τόσο χρήσιμοι αποδείχθηκαν στον κύριο Μητσοτάκη. Οι αγώνες του Τσόντου Βάρδα δεν πήγαν χαμένοι.
Οι σύγχρονοι οπαδοί, βέβαια, εμπνέονται και από τους νεότερους αγώνες για τη δημοκρατία. Το δείχνει η «προτίμησή» τους στου Ήρωες του Πολυτεχνείου.
Δεν περνάει πάντως απαρατήρητη και η Ελληνική Επανάσταση. Προφανώς, στο πλαίσιο των εορτασμών των 200 χρόνων από το 1821, μερίδα οπαδών ζουν με πάθος την αποφασιστική Ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Πιότερο όμως από όλες, φαίνεται πως εμπνέει το οπαδικό φρόνημα η μητέρα των μαχών, η άνιση μάχη του Λεωνίδα και των παλικαριών του. Μάλιστα, με μια εκσυγχρονισμένη αντίληψη μετέτρεψαν τον πόλεμο σε… βιολογικό: Εύχονται «κοροναϊό» στους (εγχώριους) εχθρούς. Εδώ βέβαια τους πρόλαβε ο τότε Δήμος Ελ. Βενιζέλου, που ξεκίνησε από την ορθογραφική αποδόμηση του «ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΤΟΠ(Ω)ΝΥΜΙΟΥ.
Ασφαλώς «πρέπει τιμή» σε όσους «στη ζωή τους όρισαν να φυλάνε Θερμοπύλες». Πόσω μάλλον, όταν ήξεραν ότι «οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Ευτυχώς! Γιατί αν ήξεραν ότι στο μέλλον θα διαβούνε και τα στίφη των σύγχρονων νεοελλήνων, πιθανώς θα τα παρατούσαν γιατί… δεν αξίζει τον κόπο και τη θυσία.
