Η προίκα της περηφάνιας

της Γεωργίας Ξυλούρη

Στόλιζε πάντα ένα μικρό εσωτερικό κλειστό παράθυρο που είχαμε στον οντά του σπιτιού μας, στα Ανώγεια. Το πλέναμε, το σιδερώναμε και το κρεμούσαμε φθαρμένο πια από το χρόνο, σχεδόν κουρέλι.

Όταν ρώτησα τη μάνα μου γιατί δεν το αλλάζουμε, να κρεμάσουμε ένα καινούργιο, μου απάντησε: «Ο πατέρας μου, μετά τη μάχη της Κρήτης, έφερε στο σπίτι ένα κομμάτι πανί από γερμανικό αλεξίπτωτο! Εγώ ήμουν κοπελιά, απάντρευτη ακόμα. Το πήρα, το ξεπαράλυσα και έπλεξα αυτό το κουρτινάκι για τα προυκιά μου. Είναι και αυτό, Γιωργία, κομμάτι της Αντίστασης. Γι’ αυτό δεν το αλλάζω…».

Μετά από χρόνια μού το έδωσε και εγώ – εκτός από ένα κομμάτι της Αντίστασης – νιώθω ότι φυλάω και ένα κομμάτι της ευαισθησίας αυτής της γενιάς, που κατάφερνε να μετατρέπει την ανάγκη σε δημιουργία, με τον πιο γλυκό τρόπο: Να πέφτει ο θάνατος από τον ουρανό και να γίνεται νυφιάτικη προίκα και όταν αυτή γίνεται κουρέλι να ξετελεύει περήφανο κειμήλιο!

Μάχη της Κρήτης – Μάιος του 1941.