Φωτο: Νικολέτα Βρέκα
Τι καλύτερο από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη να πλαισιώσει μελωδικά αυτή τη φωτογραφία…
“Να σ’ αγναντεύω θάλασσα”
Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω,
απ’ το βουνό ψηλά
στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά* σου τα πολλά.
Να ‘ναι χινοπωριάτικον* απομεσημερ’, όντας*
μετ’ άξαφνη νεροποντή
χιμάει μες απ’ τα σύννεφα θαμπωτικά* γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ*.
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ’ ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά* κάποτ’ ένα καράβι
ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.
