Η σκουριασμένη ζυγαριά μιας άλλης εποχής
Γράφει ο Μανόλης Χατζηπαναγιώτου
Οι λιακάδες τραβούν τα βήματα για άλλη μια φορά στα Ταμπακαριά. Η στενή προβλήτα εδώ και μήνες είναι εργοτάξιο. Ετοιμάζονται πυρετωδώς ξενοδοχεία για το (ας ελπίσουμε) covid-free καλοκαίρι του 2021. Ανάμεσα σε δύο ξενοδοχεία ένα αναπάντεχο απομεινάρι!
Μια ζυγαριά σκουριασμένη και παροπλισμένη. Αυθαίρετα υποθέτω ότι σήκωσε στις πλάτες της χιλιάδες τόνους δέρματα. Θα την παράτησε έξω ένας Χανιώτης συνάδελφος του Σιούλα, του τελευταίου Γιαννιώτη ταμπάκου, που με τόση συγκίνηση περιέγραψε ο Δημήτρης Χατζής στο «Τέλος της μικρής μας πόλης».
Σήμερα, η βυρσοδεψία έχει συρρικνωθεί. Στα Χανιά έμειναν να δουλεύουν ένα-δυο. Τα περισσότερα δέρματα έρχονται από το εξωτερικό με κοντέινερ. Άγνωστο πού ζυγίζονται.
Η ζυγαριά, στριμωγμένη από την τουριστικοποίηση, παρέμεινε ως παράδοξο γλυπτό. Δύσκολο πια να επισκευαστεί. Παραδοσιακά πλαστιγγοποιεία δεν υπάρχουν. Ένας από τους τελευταίους μάστορες, ο Στέφανος Σταγκουράκης, αποβίωσε εδώ και 11 χρόνια. Είχε το εργαστήριό του την Παλιά Πολή, στο «Κρυό Βρυσάλι» (φωτογραφία).
Η ζυγαριά ζύγιζε πετσιά μια εποχή που τα πράγματα είχαν ειδικό βάρος. Στην εποχή μας είμαστε πιο χοντρόπετσοι, αλλά περιέργως αυξήθηκε η ελαφρότητά μας. Η νέα χρονιά, σε συνδυασμό με την εξέλιξη της πανδημίας, είναι μια ακόμη ευκαιρία να ζυγίσουμε τα πράγματα.
