Το τραγούδι της ημέρας [19.12.21]

Aπό τον Στέλιο Ζερβάκη

«Ο μαύρος γάτος»
μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου,
στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Τι άλλο κοινό στοιχείο ενώνει αυτούς τους δύο καλλιτέχνες εκτός από το ίδιο επώνυμο; Δύο εξαιρετικοί μουσικοί που ο καθένας βλέπει τη μουσική με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δύο υπέροχοι καλλιτέχνες που ο καθένας έχει χαράξει τη δικιά του εντελώς διαφορετική πορεία στο ελληνικό τραγούδι, που όμως συνδέονται δισκογραφικά με δύο κομμάτια.

Λέει ο Θανάσης… «Η συνεργασία μου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου προέκυψε ως αποτέλεσμα της συνεργασίας μου με τον Μάνο Λοΐζο. Πριν ακόμη πάρω τον δρόμο της μουσικής, είχα μια ευχέρεια να γράφω στίχους. Έτσι λόγω του θαυμασμού που έτρεφα στον Μάνο, του έστειλα κάποια στιχάκια. Του άρεσαν και ανάμεσά τους ήτανε και “Ο μαύρος γάτος”. Τότε ετοίμαζε κομμάτια που θα τραγουδούσε ο Βασίλης. Είχε έτοιμα τα εννέα και προσπαθούσε να βρει ακόμα 2-3 για να ολοκληρωθεί ο δίσκος αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος. Τελευταία είχε κάνει το δίσκο “Τα τραγούδια της Χαρούλας” και τα στιχάκια μου αυτά υπολείπονταν πάρα πολύ και ευτυχώς δεν κυκλοφόρησαν. Τα διέκρινε η ορμή της ηλικίας των 19-20 χρονών, αλλά δεν είχαν την εσωτερικότητα που νομίζω πως βγαίνει από τον σημερινό μου στίχο. Στον απόηχο λοιπόν αυτής της συνεργασίας κάναμε τον “Μαύρο γάτο” και τον “Λεγεωνάριο” που είχε να κάνει με τον στρατό -ήμουνα φαντάρος τότε- και μπήκανε στον ίδιο δίσκο την “Διαίρεση”. Αυτά τα δύο κομμάτια δεν μπορώ να πω πως με ικανοποιούν απόλυτα σήμερα. Γράφω αυθόρμητα τα στιχάκια μου με διάφορα συναισθήματα και εικόνες της ζωής μου στην επαρχία και συγκεκριμένα στον Τύρναβο. Ακόμη και αν είχα με ενάργεια στο μυαλό μου, αυτή τη στιγμή, όλο το υπόστρωμα με βάση το οποίο βγήκε τότε ο στίχος, δεν θεωρώ ότι αξίζει να λέμε τι ακριβώς σήμαινε ο μαύρος γάτος γιατί αποκόπτουμε τον δέκτη από την ουσία της τέχνης. Δεν μου αρέσει να δίνω τη δική μου την αίσθηση στο τι εννοούσα όταν έγραφα ένα στιχάκι. Θεωρητικά ήμουνα κοντά στον αναρχισμό και παραμένω μέχρι και σήμερα κατά έναν τρόπο, στον αντιεξουσιαστικό χώρο, γιατί πιστεύω πως η εξουσία φθείρει και τους καλύτερους ανθρώπους. Την εποχή που έγραψα τον γάτο διάβαζα Μπακούνιν.»