Από τον Στέλιο Ζερβάκη
«Είμαστε δυό»
μουσική – στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης
Το Πολυτεχνείο του 1973 αποτελεί στην κύρια έκφρασή του την ανώτερη αντιδικτατορική εκδήλωση του ελληνικού λαού. Αυτή η πλευρά του, η αντιδικτατορική, με τον ένα ή άλλο τρόπο, «δικαιώθηκε». Η Ελλάδα, για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία της, μεταβλήθηκε σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Όμως αυτή η «δικαίωση» δεν ολοκληρώθηκε απλώς με την πτώση της δικτατορίας. Το κίνημα του Νοέμβρη του 1973 πνίγηκε στο αίμα από τη στρατιωτική δικτατορία και η πτώση της, τον Ιούλιο του 1974, υπήρξε συνέπεια της τουρκικής εισβολής και της ήττας του ελληνισμού στην Κύπρο. Παρ’ όλο λοιπόν που η στρατιωτική δικτατορία κατέρρευσε, το κίνημα του Πολυτεχνείου συνεχίστηκε για μια δεκαετία τουλάχιστον, έως ότου παγιώσει τις δημοκρατικές κατακτήσεις. Αυτό το κίνημα εκφράστηκε τα επόμενα χρόνια με όλες τις νεολαιίστικες και εργατικές κινητοποιήσεις που είχαν τη 17η Νοέμβρη ως το σύμβολό τους.
Γι’ αυτό και αυτή η ιδιαιτερότητα του εορτασμού του Πολυτεχνείου, τουλάχιστον για την πρώτη μεταπολιτευτική δεκαετία. Αποτελούσε ταυτόχρονα μια ημιεπιτρεπόμενη, μέχρι το 1981, και καθιερωμένη στη συνέχεια, εορτή της σπουδάζουσας νεολαίας και μια κινητοποίηση για τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που ο ελληνικός λαός κατέκτησε σταδιακά μετά την πτώση της δικτατορίας. Έτσι το Πολυτεχνείο, όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια, αποτέλεσε κυριολεκτικά «συνέχεια» του Πολυτεχνείου του 1973. Και γι’ αυτό στις συγκεντρώσεις της 17ης Νοεμβρίου σε όλη την Ελλάδα συγκεντρώνονταν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων και όχι μόνον νέοι.
Όμως το Πολυτεχνείο έχει και μια δεύτερη όψη. Αποτελεί μια εξέγερση της ελληνικής νεολαίας, ενταγμένη σε μια παγκόσμια δυναμική, σε ένα παγκόσμιο κίνημα, που, από το Βιετνάμ και την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα έως το Παρίσι και το Μπέρκλεϊ, ξεσήκωσε όλο τον κόσμο ή τουλάχιστον τη νεολαία του. Ένα παγκόσμιο κίνημα που είχε θέσει ως στόχο την ανατροπή του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος της ταυτόχρονης υπερκατανάλωσης και της φτώχειας, της οικολογικής καταστροφής, της ανισότητας ανάμεσα σε τρίτο κόσμο και μητροπόλεις, της πολιτισμικής και εθνικής ισοπέδωσης, της μοναξιάς και της αλλοτρίωσης των ανθρώπων. Ένα κίνημα που γέννησε μια διαφορετική κουλτούρα, από τη μουσική μέχρι την ενδυμασία, από τον τρόπο διασκέδασης μέχρι τα κοινόβια διαβίωσης.
Έστω και εάν αυτή η πλευρά του κινήματος του Πολυτεχνείου δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί όπως έγινε στον υπόλοιπο κόσμο, υπήρχε πραγματικά και εκδηλώθηκε τα επόμενα χρόνια με την ανάπτυξη των νεολαιίστικων επαναστατικών οργανώσεων. Αυτές ήταν εκείνες που έδιναν κάθε φορά τη διαφορετική –αγωνιστική και επαναστατική– διάσταση και στις επετείους του Πολυτεχνείου. Το νόημα αυτής της δεύτερης όψης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παρέμενε και παραμένει ανεκπλήρωτο.
Η ενσωμάτωση και ο αποπροσανατολισμός του κινήματος.
Σήμερα, η πραγματική αμφισβήτηση είναι η αμφισβήτηση της Νέας Τάξης. Είναι η αμφισβήτηση του κόσμου των διασυνδεδεμένων χρηματιστηρίων, των γιάπηδων που δεν έχουν γλώσσα, τόπο, λαό. Είναι η αμφισβήτηση εκείνων που μετέβαλαν τα παλιά συνθήματα του Πολυτεχνείου σε όχημα ανάδειξης και κυριαρχίας.
Μόνο αν οι νέοι του σήμερα, που ασφυκτιούν μέσα σε έναν κόσμο ανεργίας, κενού και ισοπέδωσης, που δεν δέχονται το κατεστημένο της «γενιάς του Πολυτεχνείου», που θέλουν να αρνηθούν τον σημερινό άθλιο κόσμο της τηλεόρασης και των ανισοτήτων, ανοίξουν τα μάτια στη σημερινή πραγματικότητα, τότε ίσως μπορεί να ξαναποκτήσει ένα σύγχρονο νόημα η εξέγερση του Πολυτεχνείου και να συνδεθεί με νέες διεκδικήσεις και αγώνες. Τότε μόνο θα αλλάξει η σημερινή κατάσταση όπου, το Πολυτεχνείο, το «εορτάζουν» κυρίως οι αστυνομικοί που αποκλείουν τους δρόμους της Αθήνας,
Το ’68 στη Γαλλία φώναζαν ένα σύνθημα που τότε -σε εμάς τους Έλληνες- φαινόταν λίγο εξτρεμιστικό: «Ανοίξτε τα μάτια και σπάστε την τηλεόραση». Πόσο αληθινό φαντάζει σήμερα!