Το τραγούδι της ημέρας [15.09.21]

Από τον Στέλιο Ζερβάκη

«Άνθρωποι μονάχοι»
μουσική: Γιάννης Σπανός,
στίχοι: Γιάννης Καλαμίτσης
ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού

«Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα στο όταν είσαι μόνος»
Τσαρλς Μπουκόφσκι

Άνθρωποι μονάχοι υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρχουν ανεξάρτητα από τα χρήματα και τα υλικά αγαθά… Άνθρωποι μονάχοι ζουν στη μοναξιά τους μέρα νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι. Άνθρωποι που μπορεί να έχουν παρέα αλλά να νιώθουν μοναξιά..

Και δυστυχώς ο κόσμος όπου ζούμε αντί να μας ενώνει, μάς απομονώνει. Μας χωρίζει.

Για αυτούς τους ανθρώπους, που μπορεί ένας από αυτούς να είμαι εγώ ή εσύ, τραγούδησε η Βίκυ Μοσχολιού.

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι σα το ξεχασμένο στάχυ. Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος».

Για αυτούς τους βουβούς, σκυφτούς και μόνους ανθρώπους, λοιπόν, μιλά το πολυαγαπημένο τραγούδι του Καλαμίτση σε μουσική Γιάννη Σπανού. Είναι το τραγούδι που αποτέλεσε τη μεγάλη επιτυχία του στιχουργού αλλά και αυτό που επιβεβαίωσε το τεράστιο ταλέντο της Μοσχολιού.

Ο Γιάννης Σπανός σημειώνει: «Η Μοσχολιού έχει το χάρισμα να αντιλαμβάνεται αμέσως αυτό που χρειάζεται η μουσική και ο στίχος από τη φωνή της και αυτό να το αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο. Για παράδειγμα η ερμηνεία του τραγουδιού “Άνθρωποι μονάχοι” που υπάρχει στο δίσκο, είναι η πρώτη πρόβα στο στούντιο. Μια κι έξω δηλαδή».

Πόσοι τραγουδιστές μπορούν να το κάνουν αυτό;

Για την ιστορία, το Άνθρωποι μονάχοι το πρωτοακούσαμε μέσα από το δίσκο «Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό» που κυκλοφόρησε το 1977. Το αξιοπερίεργο είναι ότι μπήκε τελευταίο στον δίσκο και παραλίγο να μη δισκογραφηθεί καθόλου. Αλλά το σύμπαν συνωμότησε για το αντίθετο…

«Είχανε γράψει τις ορχήστρες στα άλλα τραγούδια και τους έλειπε ένα. Ο Μάνος Ελευθερίου βρήκε το στίχο μου πάνω στο πιάνο του Σπανού -τον είχα ταχυδρομήσει- και του είπε να το μελοποιήσει. Επειδή δεν γινόταν να μπει ορχήστρα, το τραγούδι δισκογραφήθηκε μόνο με κιθάρα. Δεν έκανε μεγάλη επιτυχία αμέσως, άργησε κάποια χρόνια να γίνει αγαπητό» είχε πει ο Γιάννης Καλαμίτσης σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Δίφωνο».

Αλλά, τελικά, όπως συμβαίνει συχνά με τα μεγάλα τραγούδια, όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Ακόμα κι αυτή η «προχειρότητα» ή η βιασύνη της δισκογράφησης του «Άνθρωποι μονάχοι» αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος άσος του. Η Μοσχολιού μόνη της, με μια κιθάρα στο στούντιο, απέδωσε δωρικά, συγκλονιστικά το αίσθημα της θρηνητικής ερημιάς των στίχων του Καλαμίτση. Με θεατρικότητα και εσωτερική ένταση. Με σπαραγμό που έκανε ακόμα και τον Γιάννη Σπανό να κλάψει στην πρόβα. Και τον έπεισε να κρατήσει την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού…