Το τραγούδι της ημέρας [14.08.21]

Από τον Στέλιο Ζερβάκη

«Οδός Αριστοτέλους»
μουσική: Γιάννης Σπανός,
στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου

Η «Οδός Αριστοτέλους» είναι ένας από τους σημαντικότερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας, αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο μεγάλων μορφών της ελληνικής μουσικής: του Γιάννη Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε μια περίοδο μεταβατική για το ελληνικό τραγούδι. Τα δραματικά γεγονότα στην Ελλάδα του ‘74 (Τραγωδία της Κύπρου, πτώση της χούντας, επιστράτευση) άλλαξαν και το τοπίο στην ελληνική μουσική. Το πολιτικό τραγούδι επικράτησε παντού και δίσκοι, όπως η «Οδός Αριστοτέλους», δεν είχαν την προβολή και την αποδοχή που τους έπρεπε.

Παρόλα αυτά ο δίσκος είναι εξαιρετικός μας έδωσε 12 διαχρονικά τραγούδια – διαμάντια που ακούγονται μέχρι σήμερα. Ένα από αυτά τα διαμάντια είναι και η «Οδός Αριστοτέλους», ένα τραγούδι που όλοι έχουμε σιγοψιθυρίσει τους στίχους του.

Στο βιβλίο του «Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους» ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφει:

«Η Αργυρώ… Κάθε Σάββατο, κατεβαίνω στην παλιά μου γειτονιά εκεί, στην Πλατεία Κυριακού… Κατέβηκα και χθες κι ας ήταν Παρασκευή. Κατέβηκα χθες σα να μ’ έσπρωχνε κάτι, προς τα παιδικά μου λημέρια. Και συνάντησα, στην τύχη, την Φωτεινή, που μού ‘πε για την Αργυρώ και με φαρμάκωσε…

Θά ‘χετε ακούσει, ίσως, κάποιο τραγούδι μου, με μουσική του Γιάννη Σπανού πού ‘χει τίτλο “Οδός Αριστοτέλους”. Σ’ αυτό το τραγούδι, δυο στίχοι, λένε, “παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες και αστυνόμους κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ…”. Καιρός να πω, ότι η Αργυρώ δεν γεννήθηκε στη φαντασία μου. Υπήρξε. Ήταν ένα κορίτσι της γειτονιάς μου.

Ήταν ένα κορίτσι, που ντυνόταν αγορίστικα κι έκανε το λουστράκι, κείνα τα χρόνια της Κατοχής. Κάποιο πρωί, καθώς πήγαινε για δουλειά, τη χτύπησε ένα γερμανικό αυτοκίνητο και την τραυμάτισε σοβαρά. Την πήγαν στο νοσοκομείο. Εκεί, αποκαλύφθηκε ότι το λουστράκι δεν ήταν αγόρι. Κι ο αυστριακός οδηγός, που τη χτύπησε συνταράχτηκε. Κι αποφάσισε, να σταθεί πλάι στην Αργυρώ και την οικογένειά της.

Ο Αυστριακός, τό ‘πε και τό ‘κανε. Η Αργυρώ έγινε καλά, μεγάλωσε, παντρεύτηκε. Μα τα δύσκολα τα μαρτυρικά χρόνια που πέρασε σαν παιδί, άφησαν στην ψυχή της τα ίχνη τους. Κι η παλιά μου γειτονοπούλα κάποια στιγμή χτυπήθηκε απ’ την αρρώστια και κατέληξε ψυχοπαθής, στο Δαφνί. Όπου, όπως με πληροφόρησε η Φωτεινή, πέθανε πριν από μερικούς μήνες…»