Γράφει η Μαρίνα Πανηγυράκη, ηθοποιός
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου σήμερα, 27 Μαρτίου, μάς βρίσκει μουδιασμένους, χωρίς θέατρο, χωρίς επαφή…Μια χρονιά ΆΝΕΥ.
Ξεφυλλίζοντας τα βιβλία στα ράφια, αυτά που είναι προορισμένα για τις θεατρικές αίθουσες, διαβάζω: «Αντίδοτο για το λοιμό δεν έχουμε βρει, προσπαθούμε να τον περιορίσουμε, μήπως μερικοί τυχεροί επιβιώσουν, όμως αυτό είναι άγνωστο. Απαγορεύονται οι συνεστιάσεις και όλα τα θεάματα…».
Απαγορεύονται. Κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί όλες αυτές τις απαγορεύσεις, ούτε βέβαια κι ότι ο συγγραφέας Ε. Ιονέσκο (θέατρο του παραλόγου) θα γινόταν σήμερα ένας σύγχρονος προφήτης.
Το μάτι μου πέφτει στον Τ. Ουίλιαμς , στον «Ορφέα στον Άδη», όπου τυχαία διαβάζω: «Κάτι σ΄ αυτή τη χώρα παραμένει άγριο. Κάποτε η χώρα αυτή ήταν άγρια, οι άνδρες, οι γυναίκες ήταν άγριοι, κι είχαν μες στις καρδιές τους μιαν άγρια ζεστασιά, τώρα την αρρώστησαν τα νέον. Θα περιμένω…».
Το κλείνω. Μου φάνηκε λίγο βαρύ, ίσως πιο πολύ κι απ΄ την ατάκα του Άμλετ «Να ζει κανείς ή να μη ζει».
Εξάλλου, όπως λέει κι ο χορός στην Αντιγόνη του Σοφοκλή: «Ο άνθρωπος πάντα βρίσκει μία διέξοδο, το αύριο δεν είναι γι’ αυτόν ποτέ αδιέξοδο…».
Ένας χρόνος χωρίς θέατρο, ένας χρόνος χωρίς τέχνη, ένας χρόνος ΆΝΕΥ…
Ευτυχώς, όμως, είναι τόσο μεγάλο το έργο που μάς έχει δοθεί κληρονομιά να το μελετάμε και να βυθιζόμαστε σε αυτό για παρηγοριά αυτές τις μέρες τις κλειστές για όλους. Τόσο μεγάλο, που δε χρειάζεται καν να μιλήσουμε για τίποτα. Καθώς αυτοί οι άνθρωποι, πριν από εμάς, τα έχουν πει όλα, τόσα χρόνια ζωής που μετράει το θέατρο, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Για αυτό, ακόμα κι αν οι θεατρικές αίθουσες είναι για λίγο κλειστές, τα κείμενα τα θεατρικά δεν μπορεί να μας τα πάρει κανείς.
Φυσικά, ο προορισμός τους είναι να παίζονται ζωντανά και να δημιουργούν μια εμπειρία σε αυτόν που τα βλέπει, που θα αποφασίσει να πάει στο θέατρο, να συνομιλήσει με τον ηθοποιό, τους συγγραφείς, τους άλλους παρευρισκομένους και μετά να φύγει, έχοντας υπάρξει μέρος μιας τελετής μετουσίωσης σε κάτι άλλο πιο πολύπλευρο· μέρος μιας σχεδόν ερωτικής σύμπραξης. Γι’ αυτό και η θεατρική διαδικασία μάς είναι αναγκαία και αναντικατάστατη και στους μεν και στους δε. Και μας λείπει αυτές τις μέρες που όλα είναι στον πάγο. Όμως, το θέατρο βρίσκει τον τρόπο σε όλες τις εποχές και επιβιώνει. Κι όταν κλείνω τα μάτια μου, καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι σαν εκείνα τα λουλούδια το κατακαλόκαιρο, που φυτρώνουν πάνω στην καυτή άμμο. Κοντά τους, μόνο το αλμυρό νερό, κι όμως υπάρχει μια πηγή κάπου να ποτιστούν.
Περιμένω, λοιπόν, που λέει και ο Τ. Ουίλιαμς κι ας μού φάνηκε βαρύ… Περιμένω, σύντομα, να βουτήξουμε τα χέρια μας, τα πόδια μας ξανά. Να ξανασυναντηθούμε, να ξανασμίξουμε ζωντανά και πάλι στις θεατρικές αίθουσες.
