Παγκόσμια Ημέρα Τέχνης: Η τέχνη στο mute

Γράφει η Μαρίνα Πανηγυράκη, ηθοποιός

«Μαζευτήκαμε στην πλατεία. Είχε μαθευτεί από το προηγούμενο βράδυ. Η οδηγία κυκλοφόρησε, ένα τραγούδι για τους μουσικούς, ένα αντικείμενο για όλους τους υπόλοιπους ανάλογα την τέχνη τους. Πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι.

Κάποιους τους είχα ακούσει σε μουσικές σκηνές, άλλους τους είχα συναντήσει σε κάποιο θέατρο, άλλους δεν τους ήξερα. Τους γνώρισα εκείνη τη στιγμή. Μια μεγάλη γιορτή, το τραγούδι αντήχησε παντού, παλαμάκια, χαμόγελα, χαρά. Πάντα όλοι με αποστάσεις και μάσκες. Άλλοι τραβούσαν φωτογραφίες, άλλοι βίντεο… μια μεγάλη γιορτή!

Κάποιος έδωσε μια συνθήκη θεατρική. Όλοι είπαμε ναι. Χωρίς δεύτερη σκέψη… ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ!».

Ήταν η κίνηση artattac. Συλλογική κίνηση καλλιτεχνών σε διοργάνωση του ΠΜΣ (Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου) Παραρτήματος Κρήτης.

Όλοι μαζί σε ένα κοινό σκοπό. Ίσως μια από τις λίγες φορές που όλοι γίναμε ΈΝΑ χωρίς αντιστάσεις, χωρίς ανάλυση, ως σύμμαχοι σε μια κοινή απώλεια, σε μια κοινή ΑΠ-ΟΥΣΙΑ για όλους μας ένα χρόνο τώρα. Την ΑΠ-ΟΥΣΙΑ κάθε μορφής καλλιτεχνικής εργασίας, την απουσία της τέχνης από τη ζωή μας.

Μέσα από αυτό το διήμερο δράσεων λοιπόν (13-14 Μαρτίου), του art attac στα Χανιά, με παρόμοιες δράσεις να έχουν γίνει σε όλη τη χώρα, γνωρίσαμε καλλιτέχνες που δεν γνωρίζαμε και σίγουρα ήρθαμε πιο κοντά. Δημιουργήθηκε μια ομάδα χωρίς προσωπικά οφέλη, ένας πυρήνας δυνατός όπου ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ συναντιούνται και διεκδικούν ειρηνικά την επιστροφή της καλλιτεχνικής δραστηριότητας.

Ανάλογες κινήσεις καλλιτεχνών συνεχίζονται ακόμα και σήμερα στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις εκτός Ελλάδας.

Αναφορικά με την Αθήνα, μπορούμε να δούμε μια σειρά αντιδράσεων, όπως την ανάληψη του Εθνικού θεάτρου από ομάδα καλλιτεχνών «Αφανής συμμετοχική εταιρία» (στις 2-4 Απριλίου), όπου προσκάλεσε τους καλλιτέχνες και εργαζόμενους στον πολιτισμό σε ανοιχτές συζητήσεις.

Επιπλέον, είδαμε την κατάληψη της σκηνής ΡΕΞ από ομάδα καλλιτεχνών «Ρωγμή» και μια σειρά προγραμματισμένων συζητήσεων που είναι σε εξέλιξη αυτές τις μέρες (ξεκίνησε 9 Απριλίου).

Επίσης, είδαμε αυτές τις μέρες την καλλιτεχνική παρέμβαση των φοιτητών του Εικαστικού τμήματος Καλών Τεχνών του ΑΠΘ με γύψινα χέρια σε άδεια καθίσματα, στην κατάληψη στον κινηματογράφο «Ολύμπιον», στη Θεσσαλονίκη.

Νωρίτερα, είχε προηγηθεί κινητοποίηση φοιτητών δραματικών σχολών στην Αθήνα.

Ως επί το πλείστον, βλέπουμε ότι το φαινόμενο είναι ακόμη πιο ευρύ. Καλλιτέχνες και σε πόλεις του εξωτερικού αντιδρούν έντονα, με καταλήψεις εβδομάδων σε κεντρικά θέατρα, π.χ στο Παρίσι.

Όλες αυτές οι αντιδράσεις μέσα σε κάθε μικρή ή μεγάλη πόλη, δε δείχνουν να σταματούν με το πέρασμα του χρόνου, αντιθέτως. Όλες τους, παρά τις διαφορές τους ως προς την κλίμακα και τη μορφή, έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Καταδεικνύουν ότι η τέχνη και οι καλλιτέχνες συσπειρώνονται, διεκδικούν και αφυπνίζονται. Όπως φαίνεται, η ανάγκη για τέχνη είναι καθολική. Ξεπερνάει τα σύνορα και ταξιδεύει παντού παρά τις απαγορεύσεις. Και όσο κι αν μπαίνει φρένο, τόσο μεγαλώνει η ορμή των ανθρώπων της που την υπηρετούν. Κι αυτή η “υπηρεσία” δεν είναι καταναγκαστική, ούτε καλοπληρωμένη, είναι εγκάρδια, για αυτό και έχει μεγάλη δύναμη.

Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα βίντεο, του καλλιτεχνικού κινήματος artattac στα Χανιά  #ΟΛΟΙΜΑΖΙ (Δείτε εδώ το αντίστοιχο φωτορεπορτάζ του CretanLeft).