Της Κατερίνας Νανούρη
Έφτασε περίπου μία ώρα πριν το ραντεβού. Ήθελε να είναι σίγουρη πως θα βρει το μικρό καφέ και δεν θα καθυστερούσε. Είχε ανάγκη να βιώσει αυτή την αναμονή του πρώτου ραντεβού. Όταν λίγο πριν ντυνόταν στον καθρέφτη του σπιτιού της, χάζευε για κάμποση ώρα το κορμί της. Αυτό δεν της προκαλούσε πια αμηχανία, ούτε ντροπή. Ήταν περήφανη που ήταν -όπως ήταν. Σήμερα πάντως ένιωθε στ’ αλήθεια όμορφη. Το φόρεμα, το παλτό, το καπέλο, τα δαντελένια γάντια την έκαναν να μοιάζει με κατασταλαγμένη γυναίκα.
Περπάτησε όλη τη λεωφόρο με φόβο μήπως συναντήσει κάποιον γνωστό κι έτσι έσκυβε προς τα κάτω το βλέμμα, όταν της έμοιαζε γνώριμος κανένας περαστικός, να κρύβεται πίσω απ’ το καπέλο της. Άνοιξε φοβισμένα την πόρτα του καφέ και κατευθύνθηκε προς το τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Ήθελε όταν ερχόταν να τον δει, να επεξεργαστεί το πρόσωπό του, να αναζητήσει στο βλέμα του τη λάμψη που προσδοκούσε, να παρατηρήσει το σώμα και το περπάτημά του, ακόμη κι αν θα΄ταν στιγμιαία αυτή η πρώτη επαφή μαζί του.
Έψαξε στην τσάντα το καθρεφτάκι της. Ήθελε για ακόμα μια φορά να δει αν το πρόσωπό της είναι αρκετά όμορφο. Σήκωσε το χέρι της για να παραγγείλει, όταν πρόσεξε πως το ένα της γάντι έλειπε. Ο σερβιτόρος κατευθύνθηκε προς το τραπέζι της. Συγγνώμη, απολογήθηκε κατατρομαγμένη, δεν θα μπορέσω να κάτσω… Ο σερβιτόρος απόρησε, μα της χαμογέλασε φιλικά.
Έβαλε το παλτό και το καπέλο της. Κάτω από το γείσο του ένα ποτάμι δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό της και ξέβαφαν το κοκκινάδι στα χείλη. Δεν την ένοιαζε πια αν ο άντρας – το τυφλό δια αλληλογραφίας ραντεβού – εμφανιζόταν. Έφυγε βιαστικά και έκλεισε δυνατά την πόρτα με το χέρι που φορούσε το δαντελένιο γάντι. Το άλλο της χέρι, το γυμνό, χωμένο στην φαρδιά τσέπη του παλτό, έσφιγγε τώρα σε γροθιά. Ένα όμορφο αντρικό χέρι. Ένα χέρι σκληρό, με μακριά δάχτυλα και φλέβες που πετάγονταν από τη σκληρή εργασία, απ΄τη σκληρή μοναξιά. Ένα χέρι που δεν ήταν αποδεκτό από εκείνους, ένα χέρι που έψαχνε ακόμη ταυτότητα.
