Παραλήρημα στην Μιχαλακοπούλου

«Παραλήρημα στη Μιχαλακοπούλου»

Της Κατερίνας Νανούρη 

Καταμεσήμερο στο 622 διαδρομή για τη σχολή μες στη ζέστη καλοκαιρινή ασφυξία σα να μη φτάναν όλα αυτά ένας παππούς με βασιλικό στ΄αυτί να μοσχομυρίζει ο βασιλικός να πικραίνομαι εγώ να βαστάω τα χέρια μη τον ξεριζώσω κείνο το βασιλικό -τι μ΄έπιασε- πήγα στον κήπο του παππού και της γιαγιάς στα παραμύθια του μεσημεριού στην κληματαριά και τη δροσερή μουριά ξαναπερπάτησα τη ζωή μου στη Μιχαλακοπούλου έγινε ο δρόμος περιβόλι και θυμήθηκα τον δικό μου παππού τον κυρ Γιώργο, ορφάνεψα έλεγε η μάνα μου, ορφανέψαμε όλοι χωρίς τον παππού άγιος άνθρωπος ασκητικός με μια καλή κουβέντα για όλους κι ας τον παίδευε η γιαγιά κι ας τον μαράζωνε η αρρώστια αυτή -πατέρα μου θυμάμαι την μητέρα ξαπλωμένος εκείνος στην αγκαλιά της σα να γινε εκείνος το παιδί ανήμπορο πουλί να κλαίει η μάνα και να ελπίζει τα δάκρυα να τον ξυπνήσουν- να κλαίμε τον παππού σαν πατέρα σαν μάνα σαν φάρο που έσβησε και χάσαμε το φως μας- μέσα στο λεωφορείο παγιδεύτηκα απ΄τη μυρωδιά του βασιλικού, όχι έσφιγγα τα δόντια, μόνο ο παππούς μου είχε βασιλικό στ΄αυτί μόνος αυτός βασιλική καρδιά- κατέβηκα σε λάθος στάση κι έκλαψα μετά από χρόνια ορφάνεψε η καρδιά μου.