«’Ντάξει μωρέ. Τι να πεις, σε καταλαβαίνω»

«’Ντάξει μωρέ», «Τι να πεις», «Σε καταλαβαίνω»…

της Αρλίντα Γκούμα

Η μητέρα μου έκανε τις στεναχώριες της γιλεκάκια,

καμιά φορά τις έκανε και πίτες

όταν τσακωνόταν με τον πατέρα μου.

«Μ’ έφαγες!»

«Με πέθανες!»

«Μ’ έσκασες!»

του φώναζε από το φύλλο της πίτας

(Ένα λεπτό αργότερα γελούσαν σα να μην είχε συμβεί τίποτα.)

Ενώ εγώ… εγώ… εγώ δεν ξέρω τι να τις κάνω τις στεναχώριες μου.

Εγώ είμαι η γενιά που δεν ξέρει να πλέκει.

Η γενιά που δεν ξέρει ν’ ανοίγει φύλλο.

Η γενιά που παλεύει με τα:

«’Ντάξει μωρέ»,

«Τι να πεις»,

«Σε καταλαβαίνω»,

Είμαι η γενιά που ψήνει τις πίτες με έτοιμο φύλλο

κι ένα λεπτό αργότερα πηδά απ’ τον δέκατο πέμπτο όροφο.

______________________________________________

«Η παρούσα ανθολογία αποτελεί ένα μικρό δείγμα της νέας αλβανόφωνης στρατευμένης ποίησης, η οποία παρακάμπτει τις όποιες εθνικές, κομματικές και κρατικές προτεραιότητες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τίθεται στην υπηρεσία των κοινωνικών κινημάτων – ή, αντιστρόφως, τα κινήματα αυτά αποτελούν το έδαφος στο οποίο ριζώνει μια ποίηση η οποία αναδεικνύει θέματα όπως ο ακτιβισμός, η κοινωνική αδικία, η φτώχεια, η κριτική στάση απέναντι στην εξουσία, η πατριαρχία κ.λπ. Πρόκειται για μια ποίηση που στηλιτεύει την αδικία και δεν απολογείται στις εκάστοτε μορφές εξουσίας. Μια ποίηση ευθύβολη, έντιμη, βιωματική και αντισυμβατική όπου κυριαρχεί η ανάγκη για έκφραση και ελευθερία».

[Απόσπασμα από το εισαγωγικό σημείωμα της Κοσοβάρας ποιήτριας Elife Krasniqi]

Μετάφραση ποιημάτων: Ελεάνα Ζιάκου, Βίκτορας Ηλιόπουλος

Πηγή: Our Balkans