Το ματς της αξιοπρέπειας

Το πρωτάθλημα και η λειτουργία των αθλητικών συλλόγων είχαν βέβαια ανασταλεί, αλλά κάποιοι από τους παίκτες της ομάδας “Δυναμό” ίδρυσαν μια ομάδα του εργοστασίου στο οποίο εργάζονταν. Το ποδόσφαιρο τώρα πια, είναι για αυτούς μόνο χόμπι. Απόδειξη αυτού είναι το ότι στην ομάδα συμμετέχουν όχι μόνο οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές αλλά και εργάτες του εργοστασίου. Η καινούργια ομάδα ονομάστηκε “Σταρτ”, δηλαδή αρχή, αφετηρία. Η ομάδα “Σταρτ” καλείται να αντιμετωπίσει τη γερμανική ομάδα “Φλάκελφ” , την επίσημη ποδοσφαιρική εκπρόσωπο της γερμανικής αεροπορίας. Στο ματς που ακολούθησε η “Δυναμό” νίκησε με σκορ 5 – 1. Το ηθικό των θεατών στις κερκίδες αναπτερώνεται και παρόλο που φρουρούνται από Γερμανούς στρατιώτες, ζητωκραυγάζουν υπέρ της ομάδας “Σταρτ”.

Οι Γερμανοί απαντούν με νέα πρόσκληση. Σε τρεις μέρες διοργανώνουν ακόμα ένα ματς – ρεβάνς, εκδίκηση, όπως το ονόμασαν. Από τα αποδυτήρια ήδη οι Γερμανοί αξιωματικοί απαιτούν από τους παίκτες να χαιρετίσουν ναζιστικά και, αν θέλουν να ζήσουν, να χάσουν το παιχνίδι. Οι παίκτες στο γήπεδο δεν χαιρετούν ναζιστικά και παρόλο που όλο αυτό τον καιρό υποσιτίζονται και δεν προπονούνται κανονικά, νικούν τη γερμανική ομάδα με σκορ 5-3. Μετά το ματς σταδιακά συλλαμβάνονται όλοι οι παίκτες. Κάποιοι εκτελούνται και άλλοι στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν επέζησε κανένας μετά από το ματς αυτό του θανάτου.

Βέβαια, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του πολέμου, το ματς αυτό ήταν ένα μικρό, ασήμαντο συμβάν. Ένα ματς και όχι κάποια μεγάλη, καθοριστική μάχη. Ήταν όμως μεγαλειώδες, καθοριστικό μάθημα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.