Κώστας Γεωργάκης: Ντύθηκε γαμπρός, φωταγωγήθηκε σαν έθνος

Του Μανόλη Χατζηπαναγιώτου

Ντύθηκες γαμπρός
φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής
ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η… φωτεινή
περίληψη του δράματος μας,
τα χέρια μας προς την Ανατολή
και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια
τ’ αναστάσιμο φως
κι ο επιτάφιος θρήνος μας.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Το παραπάνω ποίημα το έγραψε ο Νικηφόρος Βρεττάκος για τον Κώστα Γεωργάκη. Σαν σήμερα, στις 19 Σεπτέμβρη του 1970 ο φοιτητής της Γεωλογίας Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα διαμαρτυρόμενος για τη δικτατορία στην Ελλάδα.

Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο 22χρονος Κερκυραίος σπούδαζε στην Ιταλία. Εκεί δραστηριοποιήθηκε μέσα από την νεολαία της ΕΔΗΝ στον αντιδικτατορικό αγώνα. Η χούντα βέβαια, όπως έκανε σε όλες τις φοιτητικές και μεταναστευτικές κοινότητες του εξωτερικού, είχε διεισδύσει με πράκτορες και χαφιέδες απειλώντας με διακοπές της αναβολής αλλά και με αντίποινα στους οικείους των αντιστασιακών στην Ελλάδα. Ο Κώστας Γεωργάκης ήθελε να κινητοποιήσει τη διεθνή κοινότητα αλλά ταυτόχρονα να προστατεύσει από τα αντίποινα την οικογένειά του στην Κέρκυρα. Λούστηκε με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε σε μια πλατεία της Γένοβας. Η υπέρτατη θυσία του ευαισθητοποίησε τη διεθνή κοινή γνώμη και συνέβαλε στο φούντωμα της αντιδικτατορικής πάλης στην Ευρώπη. Οι χουντικοί, αφού προηγουμένως προσπάθησαν να αποκρύψουν το γεγονός παρουσιάζοντάς το ως τροχαίο, στη συνέχεια ενέτειναν το μαρτύριο της οικογένειάς του και απαγόρευσαν την κηδεία του στην Κέρκυρα η οποία έγινε τέσσερις μήνες μετά, αφού η σορός μεταφέρθηκε κρυφά.

Σήμερα μισό αιώνα μετά ας σημειώσουμε:

• Πολλοί αγωνιστές φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, απολύθηκαν, βασανίστηκαν. Όλοι όμως έλπιζαν ότι στο τέλος θα νικήσουν και θα ζήσουν. Η θυσία του Γεωργάκη, ασυνήθιστη στην Ευρώπη, είχε το αναπόδραστο του θανάτου.
• Ο Κώστας Γεωργάκης ήταν ήδη στο εξωτερικό. Μπορούσε να κρυφτεί και να γλιτώσει, όσες και αν ήταν οι απειλές εναντίον του. Δεν το έπραξε φοβούμενος για τη ζωή των δικών του στην Ελλάδα.
• Ο Κώστας δεν ήταν ένας απελπισμένος απόκληρος. Ζοριζόταν βέβαια οικονομικά αλλά είχε την κοπέλα του, το φιατάκι του, τις σπουδές του. Είχε νιάτα, είχε ζωή. Αυτό μεγαλώνει το μέγεθος της θυσίας.
• Το 1970 οι φωνές εναντίον της χούντας ήταν ακόμη αδύναμες. Οι δικτάτορες ένιωθαν πανίσχυροι κάτω από τη σιωπή ή τη στήριξη του διεθνούς παράγοντα. Το φούντωμα του αγώνα και η ανάταση της Νομικής και του Πολυτεχνείου δεν υπήρχαν ούτε ως υποψία. Ο αγώνας του Γεωργάκη ήταν πρώιμος και σχετικά μοναχικός.
• Ο Κώστας δεν ήταν καρικατούρα επαναστάτη. Ήταν ένας τίμιος και σεμνός σοσιαλδημοκράτης από αυτούς που σήμερα ακόμη αναζητούνται. Ίσως γι’ αυτό η θυσία του μετά την πτώση της χούντας πέρασε στα «ψιλά» του αντιφασιστικού αγώνα.

Σήμερα το άγαλμά του υπάρχει στην γενέτειρά του Κέρκυρα, ενώ αρκετοί δρόμοι της χώρας μας τον μνημονεύουν. Ας τον μνημονεύσουμε σήμερα και μεις.

Πηγές: mixanitouxronou, el.wikipedia, sansimera