Ορφέας 73 χρόνων

Του Μάκη Διόγου

Μια από τις ιστορικότερες ομάδες της Κύπρου, ο Ορφέας Λευκωσίας, συμπληρώνει 73 χρόνια ζωής και αγωνιστικής δράσης. Ήταν τη χρονιά ορόσημο για το κυπριακό ποδόσφαιρο, το 1948. Την εποχή εκείνη η Ελλάδα βίωνε το δράμα του εμφυλίου πολέμου. Πολλά σωματεία πήραν ξεκάθαρη θέση υπέρ της δεξιάς παράταξης και του Σ.Ε.Γ.Α.Σ. (Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστηρίων και Αθλητικών Σωματείων), που ήταν η επίσημη αθλητική αρχή εκείνη την εποχή σε Ελλάδα και Κύπρο. Ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ., λοιπόν, απαίτησε από τους γυμναστικούς συλλόγους και τους αθλητές να υπογράψουν δηλώσεις καταδίκης των αριστερών και των κομμουνιστών και ταυτόχρονα να δηλώσουν εθνικόφρονες. Οι προοδευτικοί αθλητές αρνήθηκαν να υπογράψουν, με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν ή ακόμα και να εκδιωχθούν από τα σωματεία τους και ακολούθως προχώρησαν στην ίδρυση νέων σωματείων μακριά από την κομματική εμπάθεια. Τον Μάρτιο του 1948, ιδρύεται η Νέα Σαλαμίνα Αμμοχώστου, τον Απρίλιο η Αλκή Λάρνακας και στις 15 Μαΐου ο Ορφέας, ενώ λίγο αργότερα, τον Ιούνιο, ιδρύεται η Ομόνοια Λευκωσίας.

Ο Ορφέας ιδρύθηκε αρχικά ως «Αθλητικός Μουσικός και Εκπολιτιστικός Σύλλογος Ορφέας» (Α.Μ.Ε.Σ.Ο.) μέχρι το 1957 που μετ’ ονομάστηκε σε «Αθλητικός Σύλλογος Ορφέας Λευκωσίας». Η ποδοσφαιρική ομάδα εντάχθηκε αρχικά στην ιστορική ΚΕΠΟ όπου και αγωνίστηκε από το 1948 μέχρι το 1953 χωρίς να κερδίσει κάποιο τίτλο. Με την ενοποίηση του κυπριακού ποδοσφαίρου και τη διάλυση της ΚΕΠΟ το 1953, ο ΟΡΦΕΑΣ δεν έγινε δεκτός στην ΚΟΠ και υπήρξαν σοβαρές δυσκολίες στη διατήρηση της ομάδας, καθώς δεν αγωνιζόταν σε κάποια επίσημη διοργάνωση. Τελικά, ένα χρόνο αργότερα εντάχθηκε στην κυπριακή ομοσπονδία ως ομάδα Β’ Κατηγορίας.

Το κεφάλαιο Μιχάλης Πασιαρδής

Από τα γενέθλια του Ορφέα θα απουσιάσει ο Μιχάλης Πασιαρδής που «έφυγε» από τη ζωή το Μεγάλο Σάββατο. Μεγάλος λογοτέχνης και φίλαθλος. «Η ομάδα μου τώρα είναι μικρή. Στην Κύπρο είμαι με τον Ορφέα Λευκωσίας, στην Ελλάδα είμαι με τον Πανιώνιο», έλεγε ο ποιητής που διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ορφέα από το 1984 μέχρι το 2002. Μετά την τούρκικη εισβολή το 1974 και την κατάληψη από τους Τούρκους της μισής Κύπρου, για τον Μιχάλη Πασιαρδή ο Ορφέας, τα τείχη, η γραμμή αντιπαράταξης, τα φυλάκια των Τούρκων, έγιναν καθημερινό βίωμα. Από εκεί αγναντεύει και τον Πενταδάκτυλό του. Ακούει το βογγητό του. Το αγκομαχητό του. Την κραυγή του. Ο Μιχάλης Πασιαρδής είναι ένας αυθεντικός πατριώτης, με απέραντη πραγματική αγάπη για την πατρίδα του και τους ανθρώπους της. Όταν πραξικοπηματίες της ΕΟΚΑ Β εισβάλλουν σε σύλλογο του ΑΚΕΛ στο Τσέρι και πυροβολούν τη φωτογραφία του Θοδόση Πιερίδη έγραψε ο Μιχάλης Πασιαρδής: « Ο ποιητής μας στέλνει τη φωνή του-/ πέρα απ’ τον τάφο/σαν το ξερό κλαδί που ξανάνθισε/. Μας στέλνει τη φωνή/ και την αγάπη του/περπατεί ακόμα στους δρόμους του κόσμου/στους δρόμους μας». Παράλληλα, ο Μιχάλης Πασιαρδής τιμά το ποδόσφαιρο και τις αξίες του. Οι συζητήσεις και αναφορές του για το ποδόσφαιρο αγγίζουν τα όρια του φιλοσοφικού πνευματικού εγχειρήματος. Το ποδόσφαιρο και οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές του καταβολές εμπνέουν τον ποιητή και τροφοδοτούν τις επιλογές, απόψεις και ανησυχίες του.

Στην εκδήλωση της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου το Φεβρουάριο του 1985 για τον ποιητή Αχιλλέα Πυλιώτη, ο Μιχάλης Πασιαρδής ήταν ο κύριος ομιλητής. Μιλώντας για τον Αχιλλέα Πυλιώτη κάνει ταυτόχρονη αναφορά και στον ποιητή Παντελή Μηχανικό με ποδοσφαιρικό τρόπο: «Θυμάμαι που τους παρομοίωσα στον πρώτο μετανεξαρτησιακό αγώνα της Μικτής Κύπρου με το Ισραήλ, με τους δύο Αμμοχωστιανούς χαφ, τον Καρά της “Ανόρθωσης” και τον Βάσο της “Νέας Σαλαμίνας” που κράτησαν πολλή βάρος κι έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στον αγώνα».

Τον Δεκέμβριο του 2019, ο Ορφέας τίμησε τον Μιχάλη Πασιαρδή.  Η πρόεδρος και ο γραμματέας του Σωματείου στις ομιλίες τους αναφέρθηκαν για τις σχέσεις του ποιητή με την ομάδα. Ο Ορφέας ανέφεραν είναι το σπίτι του Μιχάλη Πασιαρδή, ο Ορφέας είναι η οικογένειά του. Ο Μιχάλης Πασιαρδής τιμήθηκε εν ζωή με αρκετά Πολιτιστικά Βραβεία ανάμεσα στα οποία το Βραβείο Πολιτιστικής Προσφοράς «Τεύκρος Ανθίας- Θοδόσης Πιερίδης» της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ (2007), το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών (2016), το «Μεγάλο Βραβείο θεάτρου του ΘΟΚ» (2015), το «Βραβείο Ήθους» της Ενωσης Αθλητικών Συντακτών (2016).

To κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Εποχή“