Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το σούπερ μάρκετ και το χαρτάκι

Του Άγγελου Μενδρινού

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το σούπερ μάρκετ των σπορ. Μια γιγαντιαία επιχείρηση με τεράστια κέρδη και προβολή. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι 203 χώρες το… επισκέπτονται –όλος ο πλανήτης ουσιαστικά– τα λέει όλα. Για δεκαπέντε μέρες όλος ο κόσμος, κυριολεκτικά, τους παρακολουθεί και τα τηλεοπτικά δίκτυα που έχουν τα δικαιώματα το βλέπουν ως τεράστια μπίζνα που θα αυξήσει τη θεαματικότητα και τα κέρδη τους. Όπως συμβαίνει με όλους τους… νοικοκυραίους, έτσι και τα τηλεοπτικά δίκτυα πάνε με χαρτάκι στη διοργάνωση. Ξέρουν τι πρέπει να αγοράσουν για τους τηλεθεατές τους. Προηγούνται τα «δικά μας» παιδιά κι έπονται οι άλλοι. Είναι η μόνη περίπτωση που τα δικά μας παιδιά, οι αθλητές της κάθε χώρας δηλαδή, δεν θα ενοχλήσουν με το προβάδισμα που αποκτούν έναντι των υπολοίπων.

Η ΕΡΤ πήγε χωρίς χαρτάκι στους Αγώνες. Δεν έκανε πλάνο, ακόμα και το πρόγραμμα βγήκε την τελευταία στιγμή. Η αμαρτωλή ΕΡΤ των προηγούμενων χρόνων ήξερε τι θα δείξει από τον Φεβρουάριο. Η σημερινή ΕΡΤ, που παραμένει αμαρτωλή, τα άφησε όλα για την τελευταία στιγμή. Και φυσικά τα έκανε θάλασσα. Στους αγώνες απέτυχε η ΕΡΤ γιατί δεν φρόντισε για το αυτονόητο. Να δείξει τους έλληνες αθλητές στις προσπάθειές τους.

Οι Αγώνες αυτοί στηρίζονται σε παιδιά που προετοιμάζονται τέσσερα χρόνια για λίγα λεπτά δημοσιότητας. Όταν γυρίζεις την πλάτη στον ολυμπιονίκη Πετρούνια, επειδή δεν υπολόγισες ότι δεν θα τον δείξουν, τι να περιμένουν οι άλλοι, οι σχετικά άγνωστοι, αθλητές που δεν έχουν ελπίδες να γίνουν Ολυμπιονίκες, αλλά είναι αποφασισμένοι να εξαντλήσουν το ταλέντο τους για μια πρόκριση; Και τι θέλουν; Λίγα πλάνα για να δείξουν σε φίλους και γνωστούς ότι κάτι αξίζουν κι αυτοί.

Απαξιωτική κάλυψη

Κοντά σε όλα τα άλλα, πήγε και ο υπουργός Αυγενάκης. Η κρατική ΕΡΤ, ή πιο σωστά κομματική, θεώρησε καλό να του διαθέσει συνεργείο για τις δραστηριότητές του, τα συγχαρητήρια δηλαδή στους έλληνες αθλητές. Για να σε δουν στην Ελλάδα πρέπει να έρθει ο υπουργός κι αυτό που θα δουν θα είναι τα «μπράβο» κι όχι η προσπάθειά σου! Όταν ακόμα και η συντηρητική Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, η υπερομοσπονδία, δεν διαμαρτύρεται απλά, αλλά και παίρνει στο ψιλό την ΕΡΤ, τι να πει κανείς; Είναι φανερό ότι όλα είναι λάθος. Οι δικαιολογίες για τον «ιάπωνα σκηνοθέτη», τα ρατσιστικά σχόλια των παρουσιαστών της, είναι οι ίδιες που περιέχονται στις δηλώσεις της Πελώνη και των άλλων σε κάθε θέμα. Πολύ απλά επειδή στην περίπτωση αυτή όλοι βλέπουν και κρίνουν τα ψέματα αποκαλύπτονται. Στα άλλα φωνάζουν τα μίντια, αλλά υπάρχουν πάντα οι… πρόθυμοι που θα κάνουν το άσπρο μαύρο.

Πέρα από τις γκάφες, η ΕΡΤ καλύπτει με τραγικό τρόπο τους Αγώνες. Τους απαξιώνει. Πετάει στο καλάθι της και στα μούτρα του τηλεθεατή αγωνίσματα χωρίς ειρμό, χωρίς λογική. Πάμε από το ένα άθλημα στο άλλο έτσι στα ξαφνικά, χωρίς μία σύνδεση, χωρίς να μας εξηγούν τι βλέπουμε και γιατί. Οι Αγώνες αποτελούν την προσπάθεια 12.000 αθλητών. Κάποιοι από αυτούς έχουν εκπληκτικές ιστορίες. Είδατε πουθενά κάποιο ρεπορτάζ για την ομάδα προσφύγων; Ασχολήθηκε κανείς με το ποιοι παίρνουν τα μετάλλια; Τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν κάποιοι από αυτούς; Τη μάχη για την ισότητα των φύλων; Τις δυσκολίες στην προετοιμασία των αθλητών της Συρίας; Ακούσατε κάποιον από αυτούς; Στις καταδύσεις, ένας βρετανός ολυμπιονίκης δήλωσε ότι είναι περήφανος που είναι γκέι. Το μήνυμά του δεν πέρασε ποτέ στην κρατική ΕΡΤ. Μια φιλιππινέζα αρσιβαρίστρια έγινε η πρώτη που κέρδισε χρυσό μετάλλιο στην εκατονταετή παρουσία της χώρας σε Ολυμπιακούς. Τα δάκρυά της δεν μας συγκίνησαν. Δεν είδαμε ένα θέμα για την κοπέλα. Στη σκοποβολή ένας 57χρονος πήρε μετάλλιο. Όλες οι ιστορίες των ανθρώπων που έβαλαν στόχο και τον πέτυχαν χάθηκαν στον αχταρμά εικόνων και σχολίων.

Μας στέρησαν το όνειρο

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πέρα από τα κλισέ για συναδέλφωση και ειρήνη είναι, κυρίως, ανθρώπινες ιστορίες. Μόνο που αυτές μένουν έξω από την ΕΡΤ. Οι μοναδικές απορίες της είναι πως ένας «σχιστομάτης» βλέπει το μπαλάκι του πινγκ πονγκ! Κι αν «πέσουν κεφάλια» δεν θα είναι για την τραγική κάλυψη, αλλά για την πολιτική ατζέντα που δεν μπόρεσε να αλλάξει η κυβέρνηση. Περίμενε για 15 μέρες να ασχολούμαστε με τους αγώνες κι όχι με τις «γκάφες» της. Με τον covid-19, με τα 30.000 παιδιά που «έκοψε» η Κεραμέως από τα ΑΕΙ για να τα στείλει «πελατάκια» στα ιδιωτικά ΙΕΚ, με τα νοσοκομεία που θέλει να συγχωνεύσει εν μέσω πανδημίας, με την απουσία υποδομών στις λεγόμενες τουριστικές περιοχές, με τόσα άλλα. Τελικά μπορεί να έκανε πολλές γκάφες η εξουσία, αλλά αυτές στο Τόκιο γύρισαν μπούμερανγκ, γιατί πολύ απλά χάλασαν την «απόδραση» που θέλαμε όλοι μας από την γκρίζα πραγματικότητα. Μας στέρησαν το όνειρο κι αυτό θα το πληρώσουν.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην “Εποχή“