Γράφει ο Μανώλης Χατζηπαναγιώτου
Κλήρος και «ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ»
Πριν από ελάχιστες μέρες ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού Κώστας Καραπαπάς παρέδωσε επιταγή εκ μέρους του προέδρου Βαγγέλη Μαρινάκη στον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ. Ουδέν μεμπτόν. Δικά του είναι τα λεφτά ό,τι θέλει τα κάνει. Βεβαίως υπάρχουν διάφορες εικασίες για τον τρόπο που τα απέκτησε, αλλά διατηρεί το «τεκμήριον της αθωότητος». Άλλωστε δεν υπάρχει εν ζωή μάρτυς να τον κατηγορήσει, οπότε ο κύριος Μαρινάκης κυκλοφορεί ελεύθερος και κάνει και αγαθοεργίες.
Ο Μητροπολίτης Σεραφείμ αποδέχθηκε την επιταγή. Ούτε εδώ υπάρχει κάτι αξιοκατάκριτο. Η Μητρόπολη έχει ένα πολυσχιδές φιλανθρωπικό έργο και – μέρες που είναι – από κάπου πρέπει να μαζευτούν τα λεφτά.
Ο Μητροπολίτης Σεραφείμ όμως έκανε και δηλώσεις. Και πέραν μιας οφειλόμενης ευγενούς ευχαριστίας, προχώρησε και σε κρίσεις για το ήθος του χορηγού. Μίλησε για την «ατελεύτητη προσφορά ευγένειας, καλοσύνης και κυρίως αυτού του τρόπου υπάρξεως που διαχρονικά εκφράζει ο Ολυμπιακός». Μετά έγινε πιο συγκεκριμένος. Μίλησε για το «ευ αγωνίζεσθαι» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Ο Μητροπολίτης το πήγε πολύ μακριά. Θα μπορούσε να στείλει τον Πρωτοσύγκελο ή οποιονδήποτε ιερέα του Πειραιά. Στο κάτω-κάτω και ο κύριος Μαρινάκης τον υπαρχηγό έστειλε και δε σπατάλησε χρόνο για την επίσκεψη στη Μητρόπολη. Θα μπορούσε ο Ιεράρχης να μην κάνει την γελοία ταύτιση Μητρόπολης Πειραιά και Ολυμπιακού. Όσοι παρακολουθούν έστω και λίγο το ελληνικό ποδόσφαιρο η σύνδεση του «ευ αγωνίζεσθαι» με οποιαδήποτε ΠΑΕ προκαλεί καγχασμούς.
Το λαϊκό θρησκευτικό αίσθημα είναι γνήσιο και βαθύ. Το ποδόσφαιρο είναι ένα λαϊκό σπορ. Κάθε σεζόν αρχίζει με τον αγιασμό της πρώτης προπόνησης. Σε κάθε ματς ατελείωτες είναι οι επικλήσεις στην Παναγία ή στο Θεό της μπάλας για να κατέβει και να αποδώσει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Στην Αγία Βαρβάρα, στην πλάτη της Τούμπας, πολλοί τόνοι κεριών έχουν λιώσει για να παρέμβει η Αγία για μια πρόκριση ή ένα κύπελλο. Τέτοια κεριά έχει ανάψει (και θα ανάψει) και ο γράφων. Πάμπολλοι είναι οι ιερωμένοι που βάζουν το κασκόλ πάνω από το ράσο και πάνε στο γήπεδο. Αυτά είναι φυσιολογικά. Είναι ωραία. Είναι η χαρά της Κυριακής.
Όταν όμως η επίσημη Εκκλησία ταυτίζεται τόσο φανερά και έντονα με τους διοικητικούς, τότε διαπράττει ένα πολλαπλό λάθος. Στο λάθος της δογματικής (από πού κι ως πού ντύνεται ο Θεός στα ερυθρόλευκα, στα ασπρόμαυρα, στα κυανέρυθρα κ.τ.λ.;) δε μας πέφτει λόγος. Στην νομιμοποίηση όμως αμφιβόλου ηθικής μεγαλοπαραγόντων μας πέφτει και μας παραπέφτει λόγος.
Ας αναζητήσει αλλού η Εκκλησία παραδείγματα «ατελεύτητης προσφοράς και καλοσύνης». Ας αναζητήσει αλλού υποδείγματα του «ευ αγωνίζεσθαι». Θα βρει. Αρκεί να απεκδυθεί της επιθυμίας της να ταυτίζεται με κάθε λογής εξουσία.
