Οι πανηγυρισμοί του Χρήστου Μαρτσάκη, ενός ανθρώπου που δεν το έβαλε κάτω μετά την αναπηρία, αλλά έκανε πραγματικότητα το όνειρό του και πήρε τίτλο με την ομάδα της καρδιάς του, ήταν μοναδικοί. Πίστευες ότι θα κάνει το αμαξίδιο να απογειωθεί. Αγνό, αφιλτράριστο πάθος και δικαίωση για την πορεία προς τη νέα ζωή, προς την κορυφή.
Δεν έχει να κάνει με το χρώμα της φανέλας και το έμβλημα. Ο καθένας που έχει αφήσει τα συναισθήματά του να ταξιδέψουν από τις μοναδικές χαρές που προσφέρει ο αθλητισμός, μπορεί να καταλάβει. Κι αν ακούσει αυτούς τους αθλητές, τότε θα καταλάβει περισσότερα. Ο Μαρτσάκης είχε φιλοξενηθεί από τον συνάδελφο Θάνο Σαρρή παλιότερα στο Κουτί της Πανδώρας, όπου μεταξύ άλλων είχε πει: «Υπάρχουν γονείς που δεν αφήνουν τα ανάπηρα παιδιά τους να έρθουν στον αθλητισμό μην πάθουν τίποτα. Λοιπόν, το χειρότερο το έχουν ήδη πάθει. Επειδή στον αθλητισμό γενικότερα και στο μπάσκετ ειδικότερα μπορεί να φάει μια τούμπα παραπάνω δεν πρόκειται να γίνει κάτι. Τα άλλα θα περάσουν. Αν πας στον δήμο και ζητήσεις μια λίστα με τα ανάπηρα παιδιά, δεν θα σου τη δώσουν, θα σου πουν είναι προσωπικά δεδομένα.
Στην Τουρκία με το που μπεις νοσοκομείο και μείνεις ανάπηρος και περαστείς στο σύστημα, τα στοιχεία σου πηγαίνουν στην ομοσπονδία μπάσκετ με αμαξίδιο. Και έρχονται και σε βρίσκουν. Δεν σου λέω ότι θα παίξει απευθείας ο άλλος. Αλλά μια φορά να κάτσει να δει, μια να παίξει λίγο, την τρίτη θα γουστάρει τόσο πολύ που θα κάτσει. Τα χέρια μας, για παράδειγμα, ξεπετσιάζουν όλη την ώρα από το καρότσι. Κάποια στιγμή σκληραίνουν. Ο άλλος λέει “α, θα πάω εκεί θα ξεπετσιαστούν τα χέρια μου”. Κι όμως, όταν παίξεις θα σου αρέσει τόσο που δεν θα θέλεις να φύγεις. Είναι κρίμα γιατί πολλοί γονείς κρατούν τα παιδιά τους στα σπίτια. Μακάρι εγώ προσωπικά να μπορούσα να ξέρω που βρίσκονται και να πηγαίνω στα σπίτια των παιδιών. Αν με πάρεις και μου πεις “Χρήστο έχω έναν άνθρωπο που είναι ανάπηρος” θα πάω στο σπίτι του μέχρι να τον βγάλω! Και στο μπάσκετ να μην έρθει, πρέπει να βγει. Δεν τελείωσε η ζωή, δεν τελείωσε ο κόσμος. Αν στο μυαλό σου δεν αισθάνεσαι ανάπηρος, δεν υπάρχει αναπηρία».
Το να κινείσαι με αμαξίδιο στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα είναι ένας καθημερινός αγώνας, συχνά δυσκολότερος από αυτούς που δίνουν οι αθλητές στα παρκέ. Το να βιώνεις τον κοινωνικό αποκλεισμό, να βλέπεις ακόμα και τους δικούς σου ανθρώπους να προσπαθούν να σου κόψουν τα φτερά, φοβούμενοι ότι ως ανάπηρος μπορεί να μην καταφέρεις να ανταπεξέλθεις σε αυτά που σου δίνουν ζωή, απαιτεί μεγαλύτερη ψυχολογική προετοιμασία από κάθε ντέρμπι. Το να μένεις εγκλωβισμένος σε ένα σπίτι και να μαυρίζεις την ψυχή σου, είναι χειρότερο από κάθε ήττα. Ο αθλητισμός δεν προσφέρει απλά μια διέξοδο σε παιδιά και ενήλικες που είδαν τη ζωή τους να αλλάζει από ένα τροχαίο, μια αρρώστια, ένα γονίδιο. Είναι η δική τους απάντηση στην ίδια τη ζωή. «Ο αθλητισμός είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει στη ζωή», είχε πει η παραολυμπιονίκης Μερίκε Βερβόορντ.
Στην Κρήτη, στον τελικό πρωταθλήματος ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Μέγα Αλέξανδρο Πυλαίας, εκατοντάδες οπαδοί αποθέωσαν νικητές και χαμένους. Η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική και μετά το τέλος του ματς, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού χειροκρότησαν τους φιναλίστ κι εκείνοι ανταπέδωσαν, έβγαλαν φωτογραφίες μαζί τους, δημιούργησαν μια μέρα βγαλμένη από τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού. Γιατί εκείνοι γνωρίζουν καλά, τον σέβονται τον αθλητισμό. Και οι πραγματικοί φίλαθλοι πάντα χειροκροτούν την προσπάθεια, ακόμα και από τον αντίπαλο. Όπως θα χειροκροτούσαν και την ομάδα τους αν έχανε. Ωραίοι οι τίτλοι, αλλά εδώ το ταξίδι δεν συγκρίνεται με κανένα ασημικό. Αυτές οι ομάδες, που παλεύουν με ελάχιστη προβολή και έσοδα, με παίκτες που πονούν τον σύλλογο και την ιστορία του, που ταυτίζονται με το έμβλημα και την κερκίδα, είναι δυσεύρετες στην εποχή της μπίζνας.
Κάθε αθλητής έχει τη δική του ιστορία. Τη δική του δύσκολη καθημερινότητα, το δικό του μήνυμα έμπνευσης. Αυτοί είναι οι πραγματικοί influencers και όχι τα μηδενικά που έγιναν νούμερα. Αυτούς αξίζει να πας στο γήπεδο για να δεις, να πληρώσεις εισιτήριο και να απολαύσεις αθλητισμό. Να τους πιάσεις κουβέντα μετά το τέλος του ματς, να ακούσεις όσα έχουν να πουν, να αφουγκραστείς πώς ζουν τα άτομα με αναπηρία στη χώρα μας και πώς τους αντιμετωπίζει το κράτος και ένα μεγάλο μέρος των πολιτών. Τότε ίσως εκτιμήσεις περισσότερο την ίδια τη ζωή, τις ευκαιρίες που χάνεις καθημερινά. Και τον αθλητισμό τον ίδιο, που έχεις αφήσει να τον καπηλεύονται άνθρωποι που καμία σχέση δεν έχουν με όσα πραγματικά πρεσβεύει.
Πηγή: koutipandoras.gr
