Α ρε Εθνικάρααα

Του Γιάννη Τσεκούρα

Το Σάββατο 11/09 ξεκίνησε το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, η επίσημα γνωστή ως Superleague 1. Οι φίλαθλοι πιθανώς θα δουν νέους ποδοσφαιριστές να πρωταγωνιστούν και ένα καινούργιο καθεστώς παρακολούθησης των αγαπημένων τους ομάδων, αφού μόνο εμβολιασμένοι θα μπορούν να πηγαίνουν στο γήπεδο, νέες συγκινήσεις θα νιώσουν κ.τ.λ.
Δεν θα δούμε όμως το ποδόσφαιρο να έχει κάτι από την παλιά του ανεμελιά και πλάκα, ούτε και αυτή την ανιδιοτελή αγάπη προς κάτι παράλογα εξιδανικευμένο όπως η ομάδα. Δεν θα δούμε ή καλύτερα δεν θα ακούσουμε την κραυγή που σκέπαζε τις βρισιές και τα συνθήματα και αντιπροσώπευε όλα τα παραπάνω «Α ρε Εθνικάρααα» από τον Γιάννη Μαντζουράνη, ευρύτερα γνωστό με το προσωνύμιο «Εθνικάρας».

Πρόκειται για την πιο αντιπροσωπευτική φιγούρα των εξεδρών των ελληνικών γηπέδων. Ο αγαπημένος Εθνικάρας ταυτίστηκε, και όχι άδικα, με την άδολη πραγματική αγάπη του απλού φιλάθλου με την ομάδα του. Ένας άνθρωπος σύμβολο μιας διαφορετικής εποχής, ίσως της πιο ρομαντικής του ποδοσφαίρου. Αγνός φίλαθλος, κέρδιζε το σεβασμό των αντιπάλων οπαδών και για πάνω από 65 χρόνια συνόδευε τις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών του Εθνικού Πειραιώς αλλά και της Εθνικής ομάδας με την ευρέως αναγνωρίσιμη κραυγή του. Γνώριμη φιγούρα στις εξέδρες ακολουθούσε την ομάδα του στα εντός και εκτός παιχνίδια της. Στα 65 χρόνια που την παρακολουθούσε, ακόμα και στις κατώτερες κατηγορίες του τοπικού πρωταθλήματος, δεν έχασε παρά 12 όλα και όλα παιχνίδια. Συχνά λειτουργούσε κατευναστικά σε εντάσεις και πάντα μετά την κραυγή του χειροκροτούταν. Κραύγαζε «Εθνικάρα» και μετά τις ήττες, τόνωνε το πεσμένο ηθικό των ποδοσφαιριστών, ουδέποτε τους αποδοκίμαζε και πάντα τους χειροκροτούσε. Ήταν εκεί στα δύσκολα και στα πολύ δύσκολα. Είχε πιάσει το πραγματικό νόημα του αθλητισμού. Στην εξέδρα πάντα και με χιόνια και με κρύα. Αυτός και ο λόγος που ο Ν. Καρβέλας τραγουδούσε το 1985 «Α ρε Εθνικάρα, μακάρι να είχαμε όλοι τη δίκη σου τρελάρα…», τραγούδι αφιερωμένο σε εκείνον.

Τέτοιες φιγούρες θα μας λείψουν. Μετά το χαμό του, στα 87 έτη του από κορονοϊό, δυστυχώς προχωρήσαμε ακόμα μερικά βήματα προς ένα πρωτάθλημα εταιρειών-ομάδων με ισολογισμούς, διαφημίσεις και οικονομικά projects και όχι ομάδων με ψυχή και κοινωνική υπόσταση σαν και αυτές που επευφημούσε ο «Εθνικάρας».