21 Μαρτίου: Σήμερα, γιορτάζει η ποίηση!

Της Βαρβάρας Περράκη

Σήμερα, που οι ανάσες μας γίνονται ασθματικές, τα πρόσωπα μας φαίνονται μισά, η ζωή μας ζητάει να είναι ξανά το ανυπέρβλητο αγαθό… Σήμερα, που η χαρά μας μοιάζει λίγη κι ο ορίζοντας θολός, προστρέχουμε στην Ποίηση, στα «φάρμακα της ποιήσεως» κατά Κ. Π. Καβάφη και την παρακαλάμε να γίνει ο αναπνευστήρας μας, για να γεμίσει η ύπαρξή μας με νόημα καθάριο, με ομορφιά και μ’ όνειρα και για να αναβαπτιστούμε στην υπέρτατη δύναμη του πνεύματος και της γλώσσας της.

Η Ποίηση είναι οι σιωπές μας, οι μνήμες μας, οι λεπτομέρειες που ζήσαμε, οι αποχρώσεις των αισθημάτων μας, οι προσδοκίες που έγιναν ζωή ή φαντάσματα… Είναι οι ανηφόρες κι οι κατηφόρες μας, η ανημπόρια και η μπόρεσή μας, τα ραγίσματα και οι αναστεναγμοί μας, το φως και το σκοτάδι μας. Είναι η Ποίηση, οι μεγάλες βόλτες μας στον ουρανό κι οι βουτιές στην άβυσσο, οι έρωτές μας κι οι απώλειές μας, τα κέρδη κι οι ζημιές μας… Οι ανοιχτοί λογαριασμοί μας, τα αφανέρωτα και τα ανείπωτά μας, η μοίρα και τα πάθη μας… Η Ποίηση έχει πόνο, έχει απόγνωση, έχει αυτογνωσία, έχει πρόβλεψη, έχει προαίσθημα…

Κάνει τον χρόνο άχρονο, το εγώ, εμείς το κάνει, καταργεί τον τόπο, τα όρια, τα σύνορα… Η Ποίηση ρωτάει και δεν απαντάει, καταργεί τις σιγουριές και τις ασφάλειες, έχει έναν υπόκωφο σπαραγμό, έχει τον ήχο της καρδιάς και της βροχής, το φως του μεσημεριού, έχει τα πιο μαύρα σκοτάδια της ύπαρξής μας, έχει ξαφνικές καταιγίδες και νεροποντές δακρύων και τη φωτιά που καίει τα πάντα στο διάβα της.

Η Ποίηση έχει τις λέξεις τις μαγικές και τις παντοτινές, έχει τον τρόπο της, την τακτοποιημένη αταξία της και φέρνει αναστάτωση σε μας, για να γκρεμίζουμε και να ξαναχτίζουμε από την αρχή…

Η Ποίηση αναλαμβάνει τις ευθύνες της ηρωικά, άφοβα, παράτολμα.

Η Ποίηση είναι αγώνας βασανιστικός κι αγωνία, έχει κινδύνους και δύσβατα μονοπάτια… Η Ποίηση, χωρίς αρχή και τέλος, είναι η γέννηση, η εφηβεία, η ενηλικίωση του κόσμου όλου, σε πάει μία στον ουρανό και μία στα τάρταρα. Είναι δαίμονας καλός, θέλει θάρρος και θράσος, ζει μόνο με την αλήθεια, έχει διάρκεια κι απεραντοσύνη…

Είναι η άλλη αφήγηση του κόσμου, της ζωής μας, ζει μία πανάρχαια περιπέτεια, έχει κρύπτες και γρίφους, δεν υπόσχεται… Η Ποίηση είναι στοιχειωμένη και μυστηριακή και μαγική, έχει τη δική της μουσική, τίποτα παράφωνο στην επικράτεια της, εκεί μόνο η ομορφιά κι η μαγεία.

Δεν ξέρω αν ανατρέπει, αν καθησυχάζει, αν μας ανοίγει προς τα έξω ή μας κλείνει για να βρίσκουμε κάθε φορά τον εαυτό μας, αν μας ηρεμεί ή μας αναστατώνει, αν μας χαϊδεύει ή μας βασανίζει. Σίγουρα όμως μας υπενθυμίζει κάθε στιγμή, κάθε φορά, επίμονα, χαμηλόφωνα αλλά σπαρακτικά ενθαρρυντικά, μοιραία:

“ We are stuff as dreams are made on and our little life is rounded with a sleep…” όπως έγραψε ο μέγιστος Σαίξπηρ.

*μτφρ.: “ Είμαστε από το υλικό των ονείρων και τη ζωή μας την κυκλώνει ο ύπνος”.