Γράφει ο Μανόλης Χατζηπαναγιώτου
Τα Χανιά είναι μια πόλη γεμάτη ιστορία. Πολλά τα τοπόσημα που είναι γεμάτα ιστορία και μνήμες. Αν ψάξει όμως κανείς ένα σημείο όπου συνάζονται όλες οι μικροϊστορίες του τόπου, όπου οι μνήμες ενυπάρχουν σε υψηλή συμπύκνωση, τότε μάλλον πρέπει να πάει κανείς έξω από την Αγορά στις «εικόνες».
Εκεί, δίπλα στις αφίσες του σινεμά υπάρχει το ταμπλό όπου τα γραφεία τελετών βάζουν τα λεγόμενα «κηδειόχαρτα», τις αγγελίες των κηδειών και των μνημόσυνων. Σε κάθε τελετή αντιστοιχούν τέσσερα καρφιτσάκια από καρφωτικό. Σε μια κόλλα χαρτί στερεωμένη σε τέσσερις συνδετήρες περικλείονται οι ζωές των Χανιωτών. Χαρές, λύπες, καριέρες, γεννητούρια, αρρώστιες, σπουδές, επιτυχίες και απογοητεύσεις, όλα σε τέσσερις καρφίτσες. Στο ταμπλό αυτό οι αποδημήσαντες γνωρίζουν μια απρόσμενη δημοσιότητα που κυμαίνεται από την ειλικρινή λύπη ως την απλή νοσηρή περιέργεια (πόσων χρονών ήταν;…).
Μετά από τρεις, τέσσερις μέρες οι αγγελίες (κυριολεκτικά) αποκαθηλώνονται, περιμένοντας το επόμενο Σαββατοκύριακο. Οι οικείοι δε θα ξεχάσουν ποτέ. Η πόλη σιγά-σιγά θα ξεχάσει. Θα ξεχάσει τους πάντες, από τους πιο ταπεινούς ως τους πιο σπουδαίους, αυτούς που εύκολα κάποτε αποκάλεσε «αξέχαστους». Θα μείνουν μόνο ξέφτια από χαρτιά και καρφιτσάκια που σκουριάζουν.
Όχι, το σημείωμα δεν έχει στόχο την πεισιθάνατη μελαγχολία που εύκολα προκαλείται από την συγκυρία της πανδημίας. Είναι μια ακόμη υπόμνηση της μεγάλης ευκαιρίας που έχουμε οι αναγνώστες να ζήσουμε. Πριν γίνουμε όλοι «καρφιτσάκια».
