Ο Άγιος Στέφανος γιορτάζει σήμερα…

Του Μανόλη Χατζηπαναγιώτου

Η ενορία μου είναι ο Άγιος Στέφανος. Ομολογώ ότι πηγαίνω στην Ανάσταση και στα μνημόσυνα. Τελευταία, συνόδευσα τη μητέρα μου. Φεύγοντας με τσέκαρε: «Ξέρεις ποιος ήταν ο Άγιος Στέφανος;». Μέσες-άκρες ήξερα. Ήταν ο πρώτος μάρτυρας της Χριστιανικής εκκλησίας. Έτσι προέκυψε και το προσωνύμιο «Πρωτομάρτυρας». Έχω ανιψιό Στέφανο και μικρό τον αποκαλούσα «πρωτομάστορα Στέφανο» γιατί ήταν μαστροχαλαστής. Η μάνα όμως επέμεινε: «Και γιατί τον λιθοβόλησαν, ξέρεις;». «Για την πίστη του στο Χριστό;», είπα την κοινοτοπία μου. «Ναι, αλλά ποια ήταν η αιτία;». Ήταν η ώρα να παραδοθώ.

Η σοφή μάνα μου μού εξήγησε:

«Ο Στέφανος ήταν ένας από τους 7 Διακόνους, δηλαδή αυτούς που είχαν αναλάβει το φιλανθρωπικό έργο της πρώτης χριστιανικής κοινότητας. Με αυτή την ιδιότητά του φρόντιζε χήρες και ορφανά. Μόνο που ο Στέφανος έδινε τη φροντίδα του αδιακρίτως. Φρόντιζε και τους «ελληνίζοντες», αυτούς δηλαδή που μιλούσαν ελληνικά και είχαν ελληνική παιδεία. Αυτό δεν άρεσε στο Ιερατείο. Οι «ελληνίζοντες» ήταν ξένοι, δεν τους θεωρούσαν καθαρούς Ιουδαίους. Οι αρχιερείς λοιπόν τον συκοφάντησαν και στο τέλος τον λιθοβόλησαν».

Αυτό ήταν λοιπόν το «αμάρτημα» του Στέφανου. Η φροντίδα για τον πλησίον, όποια γλώσσα κι αν μιλούσε. Μετά τη λειτουργία τελέστηκε και ο εσπερινός για την ημέρα του Αγίου Πνεύματος. Αυτή την ιστορία την ήξερα. Δεν μπορώ να μπω στην μεταφυσική της επιφοίτησης. Το απτό αποτέλεσμά της όμως ήταν ότι ως εκ θαύματος οι Απόστολοι απέκτησαν μεγάλη γλωσσομάθεια. Η πρώτη εκκλησία θεώρησε ορθώς ότι πρέπει να διαδώσει το μήνυμα της αγάπης σε όλους τους ανθρώπους, όπου γης, πέρα από τα σύνορα, όποια γλώσσα κι αν μιλούσαν.

Μνημονεύτηκε βεβαίως όπως κάθε Κυριακή και ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δαμασκηνός. Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός ήταν ιερέας του 7^ου-8^ου αιώνα, την εποχή της εικονομαχίας. Το προσωνύμιο ήταν καταγωγικό, ήταν από τη Δαμασκό της Συρίας, έζησε και έδρασε στα πλαίσια του αραβικού χαλιφάτου.

Αυτά λοιπόν σήμερα στην εκκλησία. Κατήχηση και θεολογικές εμβαθύνσεις ούτε μπορώ, ούτε θέλω, ούτε δικαιούμαι να κάνω. Ο νους όμως του ανθρώπου πετάει ακανόνιστα. Θυμήθηκα ότι η σημερινή ημέρα, η 20ή Ιουνίου, έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων. Η έγνοια για τον αλλόγλωσσο και τον αλλόθρησκο δεν είναι βέβαια υπόθεση μόνο των Χριστιανών. Αφορά εξίσου κάθε πολίτη. Τον Ορθόδοξο, τον Καθολικό, τον Μουσουλμάνο, τον Εβραίο, τον άθεο, τον αδιάφορο περί της θρησκείας.

Αλλά να, ζούμε σε μια χώρα όπου πάνω από το 95% δηλώνουν Χριστιανοί. Μια θρησκεία που ξεκίνησε με μια προσφυγική έξοδο, την Φυγή στην Αίγυπτο. Αλήθεια (είπαμε, πετάει ο νους), τι θα γινόταν αν στην Αίγυπτο του 1^ου αιώνα υπήρχε FRONTEX; Ο πρώτος μάρτυρας της θρησκείας δολοφονήθηκε για την αδιάκριτη αγάπη του. Η θρησκεία διαδόθηκε χάρη στην ανοχή και το παγκόσμιο πνεύμα της. Τιμώνται ο Ιωάννης από τη Δαμασκό, η Οσία Μαρία από την Αίγυπτο και αναρίθμητοι «ξένοι».

Φαίνεται λοιπόν παράταιρο μερικοί φανατικοί να επισείουν τον κίνδυνο της «αλλοίωσης του πολιτισμού» από τις προσφυγικές ροές, κραδαίνοντας τον σταυρό και την ελληνική σημαία. Κάνουν κακό και στην πίστη τους και στην πατρίδα τους.

Είτε πιστεύουμε είτε όχι, αύριο του Αγίου Πνεύματος θα ξεκουραστούμε. Ας τιμήσουμε από σήμερα και κάθε μέρα το πνεύμα της ανοχής, το πνεύμα της αλληλεγγύης και, να το πούμε απλά, το πνεύμα της αγάπης.