Αρπακτικά και όχλος στην Πάτρα

Στήθηκαν όχλος, αγελαία ζώα έξω από το σπίτι της οικογένειας χθες το απόγευμα, κοπανούσαν τις πόρτες, ήθελαν να τους λιντσάρουν.

Η υπόθεση της Πάτρας ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη εξαρχής. Δε χρειαζόταν συγκλονιστικό αστυνομικό δαιμόνιο για να περιμένουμε την εξέλιξή της. Λίγο οι δημοσιογράφοι, περισσότερο τα κοινωνικά δίκτυα, όμως, κανιβαλίσαμε, εκθέσαμε και τελικά θέσαμε σε δημόσια διαβούλευση μία υπόθεση πάρα πολύ τραγική και πάρα πολύ λεπτή.

Και τι δε διαβάσαμε τόσες μέρες: Γιατί έβαφε τα νύχια της η Ρούλα Πισπιρίγκου; Πώς επιτρέπεται να πενθείς, αν πενθείς πραγματικά; Έκανε καισαρική ή πόνεσε για να τα γεννήσει; Το έκανε γιατί ήθελε να της δίνουν σημασία. Το έκανε γιατί είναι ψυχικά άρρωστη -μέχρι και διάγνωση βγάλανε! Και τη ζωή τους στο κλαρί, επίσης, και τις φωτογραφίες των παιδιών φόρα παρτίδα.

Αν με νοιάζει για την Ρούλα Πισπιρίγκου και το σύζυγό της; Καθόλου, να δικαστούν και αν καταδικαστούν, να τιμωρηθούν όπως πρέπει.  Είναι ένα σοκαριστικό έγκλημα, δεν είναι οικογενειακό δράμα, δεν είναι τραγωδία. Κατηγορείται για ανθρωποκτονία. Έχει δικαστεί; Όχι. Μέχρι στιγμής ξέρουμε ότι συνελήφθη και της απαγγέλθηκαν κατηγορίες.

Τα κοινωνικά δίκτυα είχαν στήσει λαϊκό δικαστήριο με μία δόση Σκότλαντ Γιαρντ εδώ και ένα μήνα: Πώς τα σκότωσε, τι έκανε ο σύζυγος εκείνη τη μέρα, τι λένε οι φωτογραφίες, παλιές δημοσιεύσεις τους, τι λέγεται στις εκπομπές κι αν λέγεται αυτό, τότε συνεπάγεται κάτι άλλο. Ολόκληρη θεωρία. Και βρισιές, βρισιές… Να πεθάνει, της αξίζει κρέμασμα, της αξίζει, θανατική ποινή. Είμαστε καθόλου με τα καλά μας; Μιλάμε σοβαρά για θανατική ποινή σχεδόν μισό αιώνα μετά την κατάργησή της στη χώρα μας;

Στήθηκαν, λοιπόν, όχλος, αγελαία ζώα έξω από το σπίτι της οικογένειας χθες το απόγευμα, κοπανούσαν τις πόρτες, ήθελαν να τους λιντσάρουν. Οι ίδιοι που “κάτι είχαν καταλάβει, αλλά δε μίλησαν”. Αυτοί που δε μιλούν ποτέ όταν πρέπει. Και ούρλιαζαν και ζητούσανε κρεμάλες, ζητούσανε θανάτους. Είχαν μαζί και τα παιδιά τους.

Περικύκλωσαν το σπίτι κι απειλούσαν, σαν τους χωρικούς με τις δάδες στο μεσαίωνα. Θέλουν αίμα, όπως αίμα θέλουν οι δολοφόνοι. Δεν βλέπω καμία διαφορά. Όταν οι κοινωνίες εξελίχθηκαν και κατήργησαν την θανατική ποινή, όσες την κατήργησαν, πέτυχαν μια τεράστια νίκη για χάρη του σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή. Βελτίωσαν τα σωφρονιστικά εγκλήματα και όχι, η εγκληματικότητα δεν αυξήθηκε.

Σενάρια, σενάρια… Πρώτα από εμάς τους δημοσιογράφους, μετά από τα κοινωνικά δίκτυα που εκεί, πλέον, δεν υπήρχαν καν προσχήματα, δεν υπήρχαν φίλτρα, ήταν όλα ορμέμφυτες ανάγκες για τροφή. Με μία μόνο δικαιολογία: Αυτή γιατί σκότωσε; Τότε μπορούμε να θέλουμε κι εμείς να πεθάνει.

Έτσι, λοιπόν, γίνεσαι ίδιος με το αντικείμενο του μίσους σου. Γι’ αυτό υπάρχει η δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη όπως την εννοούμε, γιατί κάποτε υπήρχε κι η δικαιοσύνη του Χαμουραμπί. Αυτή που αν έκλεβες σου έκοβαν το χέρι, πριν τέσσερις χιλιετίες, αλλά η ανθρωπότητα την απέρριψε ως αναχρονιστική…Και βράζει το αίμα του όχλου και ζητά περισσότερο αίμα.

Τα νέα δεν είναι καλά για τους λαϊκούς δικαστές, όμως. Έχουμε νομικό σύστημα και μάλιστα δίκαιο για τέτοιες περιπτώσεις. ‘Εχουμε ένα καλό νομικό σύστημα, που υπερασπίζεται τα παιδιά. Έχουμε καταργήσει την θανατική ποινή. Πιστεύουμε στο τεκμήριο της αθωότητας και στις δίκαιες δίκες -όχι μόνο για όσους συμπαθούμε, αλλά για όλους. Ανεξαιρέτως. Θέλουμε οι φυλακές να έχουν σωφρονιστικό χαρακτήρα -αν και δεν τα καταφέρνουμε καθόλου καλά σε αυτό το κομμάτι. Σε κάθε περίπτωση, αν θα πεθάνει κάποιος ή αν θα ζήσει, το αποφασίζουν είτε οι θεοί, είτε οι δολοφόνοι.

Και, δυστυχώς για τις τεράστιες ετυμηγορίες των κοινωνικών δικτύων, αν κάποιος έχει μία ψυχική νόσο -πολλώ δε μάλλον αν η ψυχική νόσος μπορεί να μετατρέψει κάποιον σε εγκληματία- το αποφασίζουν οι γιατροί. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Πηγή: in.gr

Όλγα Στέφου