Το γιατί η θεωρία των δύο άκρων, δηλαδή η εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό ξεπλένει τον δεύτερο είναι εύκολο να κατανοηθεί
Η 9η Μαΐου δεν είναι απλώς η ημερομηνία λήξης ενός μεγάλου πολέμου. Είναι η ημέρα που οι λαοί του κόσμου γκρέμισαν τον φασισμό. Νικητές της 9ης Μαΐου δεν είναι μόνο οι Σύμμαχοι που πολέμησαν στρατιωτικά τον Άξονα, αλλά και τα παλλαϊκά αντιφασιστικά κινήματα που αντιστάθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και επειδή στα κινήματα αυτά πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές, η 9η Μαΐου είναι η πλέον ακατάλληλη μέρα για να διακηρύσσει κανείς -όπως κάνει τις τελευταίες δεκαετίες η Ευρώπη- ότι φασισμός και κομμουνισμός είναι το ίδιο πράγμα. Όχι, δεν είναι.
Τίποτα δεν συγκρίνεται με τον φασισμό
Δεν είναι γιατί ο κομμουνισμός είναι μια ιδεολογία που έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και την απελευθέρωσή του από την οικονομική καταπίεση. Αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως ίσους, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, το χρώμα ή το φύλο τους. Είναι γεγονός ότι στο όνομα του κομμουνισμού υπήρξαν απολυταρχικά και απάνθρωπα καθεστώτα. Αλλά τέτοια καθεστώτα φτιάχτηκαν και από τη Δύση, όσο κι αν αυτή ορκίζεται στις δημοκρατικές αξίες – οι στυγνές στρατιωτικές δικτατορίες και η αποικιοκρατία είναι τα πιο άμεσα παραδείγματα.
Από την άλλη, είναι επίσης γεγονός ότι οι κομμουνιστές έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην εδραίωση της δημοκρατίας στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο, στη συνδικαλιστική οργάνωση της εργασίας, στη διεκδίκηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, στα αντιπολεμικά κινήματα, στην ανάδειξη της αξίας που έχει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και από τον κομμουνισμό παρήχθησαν ιδέες που εξακολουθούσαν να τραβάνε μπροστά την πολιτική σκέψη για πολλά χρόνια μετά την Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία.
Αντίθετα, ο φασισμός είναι μια ιδεολογία συνυφασμένη με τον ρατσισμό, το εθνικό και φυλετικό μίσος, την τυφλή πίστη και υπακοή στην ιεραρχία. Το απέδειξε ιστορικά με τα τεράστιας κλίμακας εγκλήματα, τα οποία μάλιστα βιομηχανοποίησε, αξιοποιώντας τις τεχνικές γνώσεις που κατείχε και δημιουργώντας τις αναγκαίες υποδομές. Είναι ο φασισμός που φόρτωσε 11 εκατομμύρια άμαχους και τους κουβάλησε στη Γερμανία για να τους κάψει στους φούρνους· ο συμψηφισμός του με οτιδήποτε άλλο τον αθωώνει, τον ξεπλένει και τον κανονικοποιεί. Ίσως γι’ αυτό στην ταύτιση του κομμουνισμού με τον φασισμό πλειοδοτούν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που κατά βάθος κατανοούν τις βασικές φασιστικές αξίες ως προς το περιεχόμενο -έστω κι αν δημόσια αποκηρύσσουν την ιστορία και τα σύμβολά του- και αυτοί που μισούν τον κομμουνισμό και τις σοσιαλιστικές ιδέες. Υπό την έννοια αυτή, η θεωρία των δύο άκρων είναι ένα πεδίο στο οποίο ακροδεξιοί και νεοφιλελεύθεροι συνυπάρχουν αρμονικότατα.
Πώς ξεπλένεται ο φασισμός
Το γιατί η θεωρία των δύο άκρων, δηλαδή η εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό ξεπλένει τον δεύτερο είναι εύκολο να κατανοηθεί. Αρκεί να προσέξει κανείς ότι οι κήρυκες της θεωρίας αυτής ενεργοποιούνται μόνο όταν θέλουν να πλήξουν τον κομμουνισμό, τον σοσιαλισμό ή την Αριστερά γενικότερα. «Να, το ίδιο πράγμα είστε» λένε. «Σε τι διαφέρουν αυτά από τον φασισμό;» «Ο λαϊκισμός της Αριστεράς εξέθρεψε τη Χρυσή Αυγή». «Οι πάνω και οι κάτω πλατείες…»
Όταν όμως έχουν απέναντί τους τον φασισμό, δύσκολα ενεργοποιούνται τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά τους γιατί δεν έχουν. Οι φασίστες από μόνοι τους είναι γι’ αυτούς αόρατοι, και οι πρακτικές τους το ίδιο. Στον Άγιο Παντελεήμονα οι φασίστες ήταν «αγανακτισμένοι πολίτες». Στη Λέσβο και τη Χίο, το ίδιο. Στη Σταυρούπολη ήταν «μαθητές», τους οποίους μάλιστα οι αριστεροί ενοχλούσαν και δεν τους άφηναν να κάνουν μάθημα. Στο Εφετείο ήταν υπόθεση της Δικαιοσύνης και κάθε συγκέντρωση που απαιτούσε την παραδειγματική τους καταδίκη ήταν αντιθεσμική προσπάθεια παρέμβασης.
Επιπρόσθετα, συγκρίνοντας τον φασισμό με τον κομμουνισμό, φροντίζουν στον κομμουνισμό να περιλαμβάνουν τα πάντα – όλες τις «παραφυάδες», όπως έλεγε κάποτε το μετεμφυλιακό κράτος. Αντιθέτως, γύρω από αυτό που ορίζουν ως φασισμό δημιουργούν υγειονομικές ζώνες: όποιος εκδηλώνει εθνικιστικό και ρατσιστικό μίσος, όποιος ζητάει να πυροβολούνται οι μετανάστες στα σύνορα, όποιος κυκλοφορεί με τσεκούρια και μαχαίρια μέσα σε πανεπιστήμια ή επιτίθεται μ’ αυτά στους πρόσφυγες, όποιος πουλάει βιβλία του Πλεύρη για σαπούνια «δεν είναι ντε και καλά φασίστας». Ούτε αυτοί που βγάζουν αδελφικές σέλφι με τους συντεταγμένους κασιδιαρέους στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.
Από όλα αυτά γίνεται κατανοητό ότι η θεωρία των δύο άκρων και η εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ξέπλυμα του φασισμού· γιατί το σχήμα αυτό δεν έχει μέσα του ίχνος αντιφασισμού ούτε κάποιο, ισχνό έστω, αντιφασιστικό κίνητρο. Είναι 100% αντικομμουνιστικό και αντιαριστερό ιδεολόγημα, και μόνο ως τέτοιο χρησιμοποιείται.
Η «Ημέρα της Ευρώπης»
Κάτω από αυτό το πρίσμα επιχειρείται από την κυρίαρχη ιδεολογία να ξαναγραφτεί η ιστορία του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ο συμβολισμός της 9ης Μαΐου. Μετά την κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων, η Ευρώπη είχε κατεπείγουσα ανάγκη από ένα νέο αφήγημα που να μην περιλαμβάνει τη Γερμανία στους ηττημένους. Παράλληλα, η Ευρώπη επιθυμούσε διακαώς να ενσωματώσει τα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ, στα οποία ένα αντιρωσικό και αντισοσιαλιστικό συναίσθημα έτεινε να κυριαρχήσει μετά την πτώση του Τείχους, ανοίγοντας, σε αρκετές περιπτώσεις, τον δρόμο για την αναθεώρηση των γεγονότων του Πολέμου και το ξέπλυμα εγκληματιών-συνεργατών του ναζισμού. Η 9η Μαΐου καθορίστηκε ως «Ημέρα της Ευρώπης», κατά την οποία γιορτάζεται η ήττα του φασισμού και του κομμουνισμού στην ήπειρο και ο καθολικός θρίαμβος της δυτικής δημοκρατίας και των ελεύθερων αγορών.
Για την Ιστορία, πάντως, η στάση της Δύσης απέναντι στον φασισμό και τον κομμουνισμό δεν ήταν ανέκαθεν στάση ίσων αποστάσεων. Αρχικά η Δύση επένδυσε πολλά στον Χίτλερ. Του διέγραψε χρέη, τον δάνεισε, τον εξόπλισε, τον απάλλαξε από ταπεινωτικές και οικονομικά εξουθενωτικές συνθήκες και έκανε μαζί του τη Συμφωνία του Μονάχου με βασική πρόθεση να τον στρέψει κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Μόνο όταν η ναζιστική Γερμανία κατέλαβε αμαχητί τη Γαλλία και απείλησε τη Βρετανία είδε την κατάσταση αλλιώς.
Σήμερα, που ο Πούτιν χρησιμοποιεί κατά κόρον τον ηρωικό αντιφασιστικό αγώνα των σοβιετικών λαών για να στηρίξει τη θέση του και να θεμελιώσει ιδεολογικά την εισβολή και τον πόλεμο, οι καλοθελητές της θεωρίας των δύο άκρων προωθούν με ακόμα μεγαλύτερο πάθος τα ανιστόρητα επιχειρήματα που εξισώνουν τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Είναι μια προσπάθεια καταδικασμένη να μένει στα όρια της γραφικότητας. Η 9η Μαΐου είναι η ημέρα που η ανθρωπότητα γκρέμισε τον φασισμό έπειτα από έναν αγώνα που δεν θα ήταν ο ίδιος αν δεν είχαν πρωτοστατήσει σε αυτόν οι κομμουνιστές.
Πηγή: Αυγή
