Του Δημήτρη Μαρεντάκη
Καθημερινά, πολύς κόσμος επικαλείται την ελληνική του καταγωγή, με σκοπό να προβάλει την ανωτερότητά του σε σύγκριση με τους υπόλοιπους λαούς της υφηλίου, πάνω σε διάφορα θέματα, όπως αυτά των αξιών, της ιστορίας και του πολιτισμού, δηλώνοντας ταυτόχρονα υπερήφανος για την Ελλάδα και τους Έλληνες, για αυτά που έχουν προσφέρει στον κόσμο.
Αναμφίβολα, η συνεισφορά της Ελλάδας στην οικουμένη είναι ιδιαιτέρα σημαντική και έχει παίξει τον δικό της ξεχωριστό ρόλο στη διαμόρφωση του ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Μπορεί, όμως, ο καθένας να πει πως είναι πραγματικά υπερήφανος για την καταγωγή και τη χώρα του;
Ας τα πάρουμε απ’ την αρχή· το 2020, μόλις έναν χρόνο πριν, παρακολουθήσαμε όλοι μας διάφορα ρατσιστικά περιστατικά και συμπεριφορές απέναντι στους πρόσφυγες, στα προσφυγόπουλα και τους μετανάστες, που έτυχε να φτάσουν στη χώρα μας, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο από αυτό που (δεν) τούς πρόσφερε η πατρίδα τους.
Γίναμε, επίσης, μάρτυρες εικόνων όπου γονείς τραμπουκίζουν ανήλικα προσφυγόπουλα και αναφέρονται με υβριστικούς χαρακτηρισμούς προς το πρόσωπό τους, κι όλα αυτά επειδή… προσπάθησαν να έχουν πρόσβαση στη μάθηση και στα μαθήματα που πρόσφερε το κράτος σε αυτά!
Γίναμε, ειδικότερα, μάρτυρες παροξυσμένων κατοίκων στα Καμένα Βούρλα, οι οποίοι έστησαν μπλόκο στους γύρω δρόμους με απώτερο στόχο την αποτροπή εφοδιασμού με ρουχισμό και φαγητό, τα οποία προορίζονταν για τα προσφυγόπουλα που θα διέμεναν σε ξενοδοχείο της περιοχής. Επίσης, το καλοκαίρι του 2020, στο λιμάνι της Λέσβου, έλαβε χώρα μια μαζική προσπάθεια από τους κατοίκους του νησιού να εμποδίσουν βάρκες που μετέφεραν μετανάστες να προσαράξουν και να αποβιβαστούν μετέπειτα οι πρόσφυγες. Μάλιστα, αναφέρθηκαν με χυδαίους χαρακτηρισμούς και άκρως επιθετικό ύφος σε έγκυο πρόσφυγα!
Δυστυχώς, υπάρχουν αμέτρητα παρόμοια περιστατικά, τα οποία δεν μπορούν να χωρέσουν όλα σε ένα μονάχα κείμενο. Όμως, τα παραπάνω παραδείγματα είναι αρκετά για να μας βάλουν σε σκέψεις για τον αν πραγματικά μπορούμε να είμαστε περήφανοι σαν Έλληνες ή όχι; Πώς μπορούμε να νιώθουμε υπερήφανοι όταν, εμείς που υποστηρίζουμε ότι γεννήσαμε τη Δημοκρατία και τον πολιτισμό, δεν διαθέτουμε τις στοιχειώδεις αξίες για να φερθούμε με σεβασμό σε έναν φτωχό και κατατρεγμένο άνθρωπο, ο οποίος μας χρειάζεται και έχει ανάγκη τη βοήθειά μας;
Εκτός από τα παραπάνω περιστατικά, υπάρχουν δυστυχώς και άλλες ρατσιστικές συμπεριφορές και στερεοτυπικές αντιλήψεις που ευδοκιμούν και υποστηρίζονται από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Τα παρα-δείγματα πολλά: Ρατσισμός απέναντι στον ομοφυλόφιλο, ρατσισμός απέναντι στον άθεο ή στην διαφορετική από εμάς θρησκεία, ρατσισμός απέναντι στα άτομα ΑμεΑ, ρατσισμός απέναντι στην διαφορετικότητα γενκά.
Μια κοινωνία, ένας λαός, θα μπορούσε να ήταν περήφανος για τις αξίες και καταβολές του μονάχα όταν κατάφερνε να διώξει από πάνω του όλες αυτές τις μεσαιωνικές αντιλήψεις που υποστηρίζουν πως οτιδήποτε διαφορετικό είναι κίνδυνος. Η διαφορετικότητα είναι το εφόδιο που χρειαζόμαστε για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία χωρίς ταμπού και διακρίσεις. Μια κοινωνία που θα στηρίζει και θα αγκαλιάζει τον συνάνθρωπο, χωρίς να τον κρίνει για τα θέλω του και τα πιστεύω του. Μια κοινωνία γεμάτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο!
