Τραγουδάς το χιόνι;

Τραγουδάς το χιόνι;

Τραγουδάς το χιόνι από το σπίτι
μέσα στη ζεστή σου γειτονιά;
Να το τραγουδήσεις απ’ του αλήτη,
αν μπορείς την ξέσκεπη γωνιά.
Να το τραγουδήσεις με το χτίστη
στ’ ανεμοδαρμένο του γιαπί
με την εργατιά, γεμάτη πίστη
που τους πάγους σπάει με το τσαπί.
Να το τραγουδήσεις ζευγολάτης
της κρουσταλλιασμένης γης σποριάς
στα ψηλά γιδόστρατα αγωγιάτης,
που στο χιόνι τα ‘θαψε ο βοριάς.
Να το τραγουδήσεις στο σοκάκι,
σαν εμένανε, όπως, μια βραδιά,
χιόνι από το τρύπιο μου σακάκι
γέμιζε την άδεια μου καρδιά.

 Κυριαζής Γ. Αθανάσιος

Το ποίημα του Αθανάσιου Κυριαζή (1887-1950) βρισκόταν στα παλιά βιβλία της Γλώσσας του Δημοτικού. Αποτύπωνε την διαφορετική οπτική του καθένα μπροστά στην κακοκαιρία και το χιόνι.

Οι περισσότεροι το χιόνι το βρήκαμε γραφικό. Το instagram «αναστέναξε» από χιονάνθρωπους, χιονοπόλεμους, κρυσταλλιασμένα παράθυρα. Με το δίκιο μας. Υπάρχουν όμως συνάνθρωποί μας  που δεν το είδαν τόσο γραφικά.

Αποκλεισμένοι κτηνοτρόφοι που πήγαν να σώσουν τα ζωντανά τους και κινδύνευσαν να χαθούν και οι ίδιοι. Στον ορεινό Μυλοπόταμο ευτυχώς η περιπέτεια τριών βοσκών είχε αίσιο τέλος.

Αποκλεισμένοι οδηγοί στο εθνικό οδικό δίκτυο που ταλαιπωρήθηκαν κι αυτοί από την ιερή συμμαχία του ιδιωτικού τομέα με το νεοφιλελεύθερο κράτος. Μας θύμισαν το απλό που τόσο συχνά ξεχνάμε: η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πάντα πιο αποτελεσματική, εκτός αν την χρειαζόμαστε.

Ακόμη και τα προνομιούχα βόρεια προάστια της Αθήνας αγανάκτησαν (με το δίκιο τους κι αυτά) για τις πολύωρες διακοπές ρεύματος που άφησαν τους κατοίκους χωρίς ρεύμα για πολλές ώρες.

Στη χειρότερη όμως θέση βρέθηκαν οι σκηνίτες πρόσφυγες. Στον Ελαιώνα, στη Μαλακάσα, στον Σκαραμαγκά και αλλού. Στοιβαγμένοι επί μήνες σε σκηνές, σε κοντέινερς, σε ακατάλληλα λυόμενα. Θάφτηκαν από το χιόνι, ξέμειναν από ρεύμα, πάγωσε το νερό της υπαίθριας υδροδότησης. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά. Χωρίς χαρτιά, χωρίς ταυτότητα, χωρίς όνομα. Χωρίς τίποτε. Μόνο η παγωμένη τους ανάσα.

Ελπίζουμε, όταν περάσει η κακοκαιρία, να είναι όλοι ζωντανοί και υγιείς. Μόνο που δε θα ξανατραγουδήσουν ποτέ το χιόνι.

Μανόλης Χατζηπαναγιώτου