Του Νίκου Γιαννόπουλου
Σ’ ένα μονοσήμαντο μιντιακό τοπίο, όπως αυτό που ζούμε τα τελευταία σχεδόν τρία χρόνια, η όποια αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών ήταν εξ ορισμού ιδιαίτερα δύσκολη.
Το μήνυμα της αντιπολίτευσης έφτανε με μεγάλη δυσκολία στους πολίτες, όταν έφτανε, πολλές φορές παραποιημένο και αδύναμο. Αντιθέτως, η κυβερνητική προπαγάνδα έφτασε σε θηριώδεις κορυφές που θα έκαναν τον άλλο εκλεκτό του μιντιακού συρφετού, τον Κώστα Σημίτη, να κοκκινίζει από τη ζήλια.
Η πανδημία, όταν ενέσκηψε, αποτέλεσε ευλογία για τα κυβερνητικά σχέδια. Ο κόσμος, προβληματισμένος από την πρωτοφανή αυτή κατάσταση, συσπειρώθηκε, όπως ήταν λογικό, γύρω από την ηγεσία του η οποία μάλιστα απόλαυσε τους καρπούς της επιτυχημένης διαχείρισης κατά το πρώτο λοκντάουν. Την ίδια ώρα, η κοινωνική ζωή παρέλυσε και οι πολιτικές ζυμώσεις παραπέμφθηκαν στις καλένδες. Κοντολογίς, μέχρι το καλοκαίρι του 2020 ο Μητσοτάκης ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία ο απόλυτος κυρίαρχος.
Το γεγονός ότι περίπου 20 μήνες η κυβερνητική κυριαρχία έχει δώσει τη θέση της σ’ ένα κυβερνητικό βέρτιγκο το οποίο συνοδεύεται, εκτός των άλλων, και από διαδοχικές αλλαγές στρατηγικής από τον Πρωθυπουργό καταδεικνύει ότι το δήθεν άριστο κυβερνητικό σχήμα «έγραψε» μόνο αποτυχίες οι οποίες, παρά την ασύστολη μιντιακή προπαγάνδα, δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν.
Αποτυχίες στην πανδημία, στην οποία η Ελλάδα έχει πια την πρώτη θέση στην αναλογία νεκρών ανά εκατομμύριο κατοίκων. Μιλάμε για ασύλληπτη τραγωδία την οποία τα παραδοσιακά MME κρύβουν όπως-όπως (χωρίς βέβαια να λογαριάζουν ότι πια ο κόσμος ξέρει).
Αποτυχίες στην οικονομία. Ο πληθωρισμός έχει βέβαια εξωγενή αίτια ως φαινόμενο αλλά η αντιμετώπιση των συνεπειών του από τα κυβερνητικά σαϊνια είναι τόσο ιδεοληπτικός, που έχει εξελιχθεί σε βραδυφλεγή βόμβα. Η ακρίβεια καλπάζει αλλά το οικονομικό επιτελείο δεν σκέφτεται καν να μειώσει έστω τον ειδικό φόρο κατανάλωσης καυσίμων. Παράλληλα, ο Μητσοτάκης δηλώνει ότι «η μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα είναι μέσα στη φαρέτρα μας». Ναι, αλλά πότε ακριβώς σκέφτεσαι να χρησιμοποιήσεις το τόξο αγαπητέ Πρωθυπουργέ; Όταν ο κόσμος θα βγει εξεγερμένος και απελπισμένος στους δρόμους;
Αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις στα μέτωπα της Ουκρανίας, ενώ η Τουρκία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθειας επίλυσης της κρίσης και της κατάπαυσης του πυρός. Έχουμε, δε, να κάνουμε με το εξής παράδοξο: Η Τουρκία, που κατέχει παράνομα το 40% περίπου του κυπριακού εδάφους, να παρουσιάζεται ως υποψήφια εγγυήτρια για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας μετά το τέλος του πολέμου. Και η ελληνική διπλωματία παραμένει σιωπηλή μπροστά σ’ αυτό το εμφανώς παράδοξο. Ποια ήταν η «μεγάλη επιτυχία» Μητσοτάκη τις τελευταίες 35 ημέρες; Το ότι έστειλε όπλα στην Ουκρανία, χωρίς μάλιστα καμία διαβούλευση.
Αποτυχίες, τέλος, και στα δικαιώματα. Ναι, και εκεί τα θαλάσσωσαν οι δήθεν φιλελεύθεροι. Η Ελλάδα υποχώρησε άλλες πέντε θέσεις στον πίνακα που αποτυπώνει το επίπεδο της ελευθερίας του Τύπου γιατί προφανώς οι άνθρωποι που «έτρεξαν» τις σχετικές έρευνες διαπίστωσαν ότι το να διώκονται δημοσιογράφοι που έχουν προβεί σε αποκαλύψεις για κολοσσιαία σκάνδαλα (βλέπε Novartis) δεν έχει σχέση με το κράτος δικαίου. Μάλλον Ερντογάν, Πούτιν και Όρμπαν θυμίζουν αυτές οι μεθοδεύσεις.
Όσο, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός φωτογραφίζεται για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους με τον 18χρονο Σεϊντού Καμαρά, ο οποίος κινδυνεύει με άδικη απέλαση, το κράτος δικαίου φυλλορροεί στα χέρια του, αποσυντίθεται, σαπίζει. Όπως παρακμάζει η οικονομία, όπως πέφτει το επίπεδο διαβίωσης, όπως αυξάνεται η σοβαρή εγκληματικότητα, όπως, όπως…
Αυτή η εικόνα γενικευμένης παρακμής, κάποια στιγμή θα απυτυπωνόταν και στις δημοσκοπήσεις. Ήδη γίνεται. Μπορεί οι περισσότεροι δημοσκόποι να μην θέλουν να δυσαρεστήσουν την κυβέρνηση, όμως αν συνεχίσουν το λιβάνισμα μέσω της στατιστικής, θα χάσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας. Κάπως έτσι προέκυψε η δημοσκόπηση της MRB που δείχνει τη διαφορά των δύο κομμάτων στο 7,4%.
Άλλες, παράλληλα, επεξεργασίες όπως οι «εκλογικές τάσεις» που δημοσίευσε μόλις την Πέμπτη το ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς» αποκαλύπτουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσες παραμέτρους του παιχνιδιού που έχει αρχίζει και αλλάζει. Μία από αυτές είναι η ακόλουθη: «Διαχρονικά, η “ψαλίδα” μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ό,τι αφορά την ικανοποίηση των πολιτών από κάθε κόμμα, όχι απλώς έκλεισε πλήρως, όπως σταδιακά παρακολουθούσαμε να συμβαίνει τους προηγούμενους μήνες, αλλά πλέον για πρώτη φορά η αξιωματική αντιπολίτευση περνά – έστω και οριακά – μπροστά από την κυβέρνηση, σε ό,τι αφορά την ικανοποίηση των πολιτών» (https://poulantzas.gr/yliko/eklogikes-taseis-10-martios-2022/).
Η κοινωνία, που ανησυχεί σφόδρα για την επιβίωσή της, δεν φιλοδοξεί να δώσει άλλη περίοδος χάριτος στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γι’ αυτό και ο ίδιος, σε μία εντυπωσιακή πολιτική πιρουέτα, εμφανίστηκε να συζητά σοβαρά την πιθανότητα κυβέρνησης συνεργασίας μετά τις επόμενες εκλογές (ακόμα και αν υπάρξει επαναληπτική κάλπη).
Εδώ ελλοχεύει ένας κίνδυνος για την αριστερά και γενικότερα τους προοδευτικούς ανθρώπους που επιθυμούν την πολιτική αλλαγή. Η Ελληνική Λύση, που στη χειρότερη περίπτωση κρατά τα ποσοστά της και στην καλύτερη τα αυξάνει κατά πολύ, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να παίξει το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου στο μετεκλογικό παιχνίδι λέγοντας το μεγάλο «ναι» στον Μητσοτάκη για ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία. Σ’ αυτήν την περίπτωση η πολύ δεξιά και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση θα γίνει και με τη βούλα ακροδεξιά.
Την εξέλιξη αυτή θα τη ματαιώσει μία ενδεχόμενη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, έστω και με μία ψήφο. Αυτό το ενδεχόμενο θα χαρίσει στην Αριστερά την πρωτοβουλία των κινήσεων, αφού θα λάβει πρώτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ακριβώς τότε, οι υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις του τόπου θα μετρήσουν το πολιτικό τους μπόι καθώς θα τους καλεί η ιστορία. Τα διλήμματα που θα τεθούν θα είναι πολύ μεγάλα για να αγνοηθούν και ο προοδευτικός κόσμος θα κρίνει άπαντες με αυστηρότητα.
