Πολυτεχνείο: Πλήγμα εκ των έσω

Η φετινή διαδήλωση για να τιμηθεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου, καθώς αποκατέστησε την ιστορική συνέχεια μετά την περσινή αυταρχική απαγόρευση της κυβέρνησης, ήταν ένας ελπιδοφόρος αγωνιστικός σταθμός. Υπήρξε μαζική, μαχητική και αρκετά νεανική, τιμώντας έτσι και την ιστορική της αφετηρία. Είναι σταθμός που θα μας χρειαστεί στους δύσκολους αγώνες που έχουμε μπροστά μας να (κατα)νικηθεί, η νεοφιλελεύθερη, αντιδημοκρατική και αντιδραστική, πολιτική της δεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ.

Η ανάταση, ωστόσο, απ’ αυτή την επιτυχία, που μας χωράει όλους όσοι πορευθήκαμε μαζί, η καθεμιά και ο καθένας με το δικό του σχέδιο για τη ζωή και τον κόσμο, υπέστη βάναυσο πλήγμα εκ των έσω. Αναφερόμαστε στην προσπάθεια, ολιγάριθμων ευτυχώς, ομάδων της Αριστεράς να εμποδίσουν να μπουν στον χώρο και να αποδώσουν τιμές αντιπροσωπεία του κοινοβουλίου και κομμάτων όπως της ΝΔ, αλλά και επεισόδια σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Αυτή την επίδειξη αντίληψης ιδιοκτησίας, ανίδεης από την ιστορία των αγώνων της Αριστεράς και των λαϊκών κινημάτων, δεν τη συναντήσαμε για πρώτη φορά στο Πολυτεχνείο. Αυτή τη φορά, όμως, αυτή η ιδεολογική βαναυσότητα, η βία στα όρια τραμπουκισμού, με τον ψευδή μανδύα της αριστερής μαχητικότητας, προσέκρουσε πάνω σε ένα βράχο και θρυμματίστηκε. Διότι ο Νίκος Μανιός, δηλαδή η αγωνιστική διαδρομή ενός μαχητή, ενός μαχητή από τους πολλούς, όχι μόνο στη δικτατορία αλλά και στην περίοδο της μεταπολίτευσης έως και σήμερα, αυτό ακριβώς συνιστά. Και το συμβάν της βίας εναντίον του, αφήνοντάς του για μια ακόμη φορά σημάδια, είναι μια ακόμη συμβολή του στην υπόθεση ιδίως της Αριστεράς, της έκθετης σε επιθέσεις Κομμουνιστικής Αριστεράς πολύ περισσότερο. Συμβολή διότι «στη συζήτηση που διεξάγεται στη νοητή διαρκή γενική συνέλευση της Αριστεράς, το ζήτημα της δημοκρατίας παραμένει κρίσιμο», όπως σημειώθηκε σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο και στοχαστικό κείμενο στο fb του Βασίλη Παπαστεργίου, απ’ αφορμή το στενάχωρο αυτό συμβάν.

Καμιά και κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από το να πάρει θέση, είτε δημοσίως, είτε στη συλλογικότητά του, είτε στη συντροφιά του, είτε, πολύ περισσότερο, κοιτάζοντας εντός του με τη δική του μόνο παρουσία. Ιδίως όσοι, λόγω συγκυρίας, ζητούν τη στήριξη της ψήφου των συναδέλφων τους για να αγωνιστούν, εκτός από τα του κλάδου τους, και για ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Διαβάσαμε πολλά σχετικά και ήταν αναμενόμενο. Σε άλλα διακρίναμε ευχάριστα την ταύτισή μας παρά τις διαφορετικές ιδεολογικά αφετηρίες διότι τέθηκε ζήτημα αρχών. Σε άλλα διαβλέψαμε έναν αδιόρατο και αδικαιολόγητο δισταγμό. Σε άλλα είδαμε με λύπη την αναπαραγωγή της δικαιολόγησής του, που εκλαμβάνει τον σταλινισμό σαν ιδεολογικό στήριγμα παρά τα τραγικά διδάγματα της ιστορίας.

Το να ισχυρίζεται η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νΚΑ) ότι επρόκειτο για «τα παιδιά που έχουν υποστεί τις συνέπειες της ‘ρίαλ πολιτίκ’ στη ζωή τους» είναι μία δειλή δικαιολογία και κατά κανέναν τρόπο «ζώσα δύναμη». Το είπε πολύ εύστοχα ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «Το να εμποδίζεις να μπει στο Πολυτεχνείο κάποιος που το 1973 ήταν εκεί, δεν χρειάζεται πολλή επιχειρηματολογία, είναι μια απόλυτη απουσία μέτρου και το μέτρο είναι αυτό που πάντα ορίζει την εξέγερση. Όχι μόνο ο Μανιός, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος ήταν στο Πολυτεχνείο το 1973 είναι άθλιο να εμποδίζεται και μάλιστα με βία να μπει στο Πολυτεχνείο, αν δεν έχει γίνει φασίστας, ακροδεξιός ή βασανιστής». Τι θ’ απαντούσα εγώ, για παράδειγμα, αν μ’ έπαιρνε τηλέφωνο ο συνβασανιζόμενός μου στον Διόνυσο, ταγματάρχης τότε Άγγελος Πνευματικός, βουλευτής στη μεταπολίτευση με τη ΝΔ και με ρωτούσε από ποιους χτυπήθηκε ο γραμματέας μας του ΣΦΕΑ;

Να ξεχωρίσουμε όμως και να κρίνουμε την επίσημη τοποθέτηση του ίδιου του ΝΑΡ. Είναι άγνωστο πόση προσπάθεια κατέβαλε η – τρέχουσα – ηγεσία του να δικαιολογήσει ένα έκδηλο λάθος συμπεριφοράς των μελών του. Διότι θα έπρεπε να διαβλέπουν ότι η βλάβη για τη συλλογικότητά τους – κι αυτό το γνωρίζουμε από την ιστορία, επίσης – δεν θα είναι πρόσκαιρη. Δανειζόμαστε και πάλι ένα ακόμη εύστοχο απόσπασμα από την ανάρτηση του Βασίλη: «Το ΝΑΡ προέκυψε το 1989 ως μια αντίδραση στην ενσωμάτωση της τότε κυρίαρχης Αριστεράς και αποτελούσε τότε μια ελπιδοφόρα απόπειρα επαναθεμελίωσης της Αριστεράς. Από τις γραμμές του πέρασαν και εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικοί αγωνιστές, παλιοί και νέοι».

Είναι αλήθεια ακόμη και κάτι άλλο: Στους χαλεπούς καιρούς του κινδύνου υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες νιώσαμε αμοιβαία και γνήσια αγωνία, τότε, όταν κάποιος, από οποιοδήποτε ρεύμα της Αριστεράς, βρισκόταν όμηρος στα χέρια ή τους μηχανισμούς της χούντας.

Πηγή: Παύλος Κλαυδιανός, epohi.gr