Πλιτς-Πλατς
Πολλά χρόνια πριν, ο 20ος αιώνας δεν είχε εκπνεύσει, μπήκα σε ένα φωτογραφείο του Ηρακλείου. Ήθελα τις υπηρεσίες ενός επαγγελματία και έκανα μια μικρή έρευνα αγοράς. Ο φωτογράφος, θέλοντας να μου επιδείξει ικανότητες και δεξιότητες, μου έδειξε δύο φωτογραφίες. Στη μία υπήρχε μία υπό κατασκευή πισίνα σε ένα ξενοδοχείο – γιαπί. Στην άλλη φωτογραφία η ίδια πισίνα ήταν γεμάτη με νερό και το ξενοδοχείο έτοιμο να δεχτεί τουρίστες. Μισο-αφελώς, μισο-κουτοπόνηρα τον ρώτησα γιατί το κάνει. «Χρηματοδότηση θέλει ο άνθρωπος και πρέπει να παρουσιάσει προχωρημένο έργο. Άσε που στέλνει τις φωτογραφίες σε tour-operators και περιμένει τουρίστες. Τι να στείλει; το γιαπί;». Τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο και τα σημερινά παιχνιδάκια με τους επεξεργαστές εικόνων απαιτούσαν κάποια δεξιότητα.
Αυτά τα θυμήθηκα διαβάζοντας το ρεπορτάζ του Μάριου Διονέλλη στην Εφ. Συντακτών (αναδημοσίευση εδώ https://cretanleft.gr/uncategorized/christoygenniatiki-koroidia-apo-ton-oak/) για την ευχετήρια κάρτα του προέδρου του ΟΑΚ κυρίου Λευτέρη Κοπάση. Με κάποιο παρόμοιο «μαγικό κόλπο» το φράγμα του Βαλσαμιώτη παρουσιάζεται πλήρες από γαλάζιο νερό «να το πιεις στο ποτήρι». Μόνο που όλοι γνωρίζουν ότι το φράγμα είναι προβληματικό, μπάζει από παντού και έχει λιγοστό νερό σε μια εικόνα που θυμίζει βούρκο.
Το γιατί το φράγμα δεν είναι κατασκευαστικά άρτιο θα το βρουν τα Δικαστήρια. Δεν το ξέρω και δεν ανακατεύομαι. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι στην επικοινωνιακή τακτική ο ΟΑΚ αντιγράφει (ή ζηλεύει) τους πρωτο-μάστορες του Μαξίμου. Αφού δεν υπάρχει τρένο, ας κάνουμε «τσαφ-τσουφ» (ή πλιτς-πλατς) να νομίζουμε ότι προχωράμε…
Εκτός αν ο κύριος Κοπάσης περιμένει τουρίστες, οπότε… «δικαιολογημένος».
