Του Νίκου Γιαννόπουλου
Καυχιόμαστε – δικαίως θα μπορούσε να πεις κανείς – ότι κατά την Μεταπολίτευση δεν υπήρξαν φαινόμενα νόθευσης της εκλογικής βούλησης, όπως αυτή εκφραζόταν στις εκλογές. Οι δε συγκρίσεις με την προ Χούντας περίοδο είναι… σαρωτικές. Η μέρα με τη νύχτα. Από το 1946 μέχρι και το 1967 άλλο ψήφιζε κόσμος, άλλο του προέκυπτε στη Βουλή.
Ένα λεπτό όμως… Την κυβέρνηση Παπαδήμου, που ουσιαστικά επιβλήθηκε από την Τρόικα και την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2011, την ξεχάσαμε; Κατά πως φαίνεται, την ξεχάσαμε και μάλιστα πολύ γρήγορα, ούτε 11 χρόνια δεν έχουν περάσει.
Ας φρεσκάρουμε, εν συντομία, τη σκουριασμένη μνήμη μας. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε χάσει κάθε λαϊκό έρεισμα με την εφαρμογή, από τον Μάιο του 2010, του αδυσώπητου πρώτου μνημονίου. Η οργή του κόσμου για τις πάσης φύσεως μειώσεις εισοδημάτων και τις πάσης φύσεως αυξήσεις φόρων θύμιζε φουσκωμένο ποτάμι.
Πριν αυτό το φουσκωμένο ποτάμι πάσει τις όχθες και ξεχυθεί στα χωράφια, κάποιοι σκέφτηκαν ότι καλό θα είναι να προκύψει νέα κυβέρνηση από την ίδια βουλή, αυτή που είχε αναδειχθεί από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Και υπό τη δαμόκλειο σπάθη της ασύντακτης χρεοκοπίας που ερχόταν (έτσι μας έλεγαν τουλάχιστον) επιβλήθηκε η λύση της «τεχνοκρατικής» κυβέρνησης Παπαδήμου, την οποία στήριξαν (για το καλό μας πάντα) το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ (του Γιώργου Καρατζαφέρη).
Έτσι, με την αμέριστη στήριξη του μιντιακού κατεστημένου, έλαβε χώρα για πρώτη φορά σαφής και ξετσίπωτη λαθροχειρία της λαϊκής βούλησης. Προέκυψε νέος Πρωθυπουργός, όχι όμως με διαδικασίες από την κοινοβουλευτική ομάδα του τότε κυβερνώντος κόμματος αλλά Πρωθυπουργός «κοινής» (ή σχεδόν κοινής) αποδοχής. Κοντολογίς: Πραξικόπημα. Χωρίς άρματα, χωρίς συλλήψεις πολιτικών αρχηγών, αλλά πάντως πραξικόπημα, νέας κοπής και νέων ηθών. Αρκούσε να αποσύρουν ένας-ένας την εμπιστοσύνη τους στον Γιώργο Παπανδρέου οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Γιατί τα θυμόμαστε τώρα όλα αυτά; Οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε διαβάσει από το πρωί της Τετάρτης το ρεπορτάζ του Euractiv, σύμφωνα με το οποίο οι Βρυξέλλες πιέζουν προς την κατεύθυνση «τεχνοκρατικής» κυβέρνησης την Ελλάδα. Αν δεν το διαβάσατε, κάντε το, θα βρείτε το ρεπορτάζ εδώ.
Ο λόγος της πρεμούρας; Τον περιγράφει έξοχα ο ρεπόρτερ, ο έμπειρος και ακριβής Σαράντης Μιχαλόπουλος. Επειδή οι Ευρωπαίοι φοβούνται ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι «έρμαιο ισχυρών πιέσεων και δεσμεύσεων σε μια περίκλειστη ομάδα Ελλήνων επιχειρηματιών». Οπότε, δεν θα μοιραστούν δίκαια τα πολλά, πραγματικά πολλά, δις του ταμείου ανάκαμψης τα οποία αναλογούν στη χώρα.
Αν μεταφράσουμε σε καθαρά λαϊκή γλώσσα την επίμαχη φράση περί «ισχυρών πιέσεων και δεσμεύσεων», θα διαπιστώσουμε ότι οι Βρυξέλλες έχουν καταλήξει στην άποψη ότι επειδή η παρούσα κυβέρνηση έχει φιλήσει όλο το επιχειρηματικό κατεστημένο (λέγε με διαπλοκή) στο στόμα, καλό θα είναι να μοιράσει κάποιο άλλο κυβερνητικό σχήμα τα λεφτά.
Όμως, προσοχή, δεν θέλουν εκλογές. Έτσι και αλλιώς οι Βρυξέλλες απέδειξαν την τελευταία δεκαετία πως μία αλλεργία για τη δημοκρατία την έχουν, ειδικά για τη δημοκρατία που δεν βγάζει από τις κάλπες αυτό που δεν γουστάρουν η Γερμανία και η Κομισιόν. Θέλουν άλλο σχήμα από την παρούσα βουλή και αν είναι δυνατόν με «τεχνοκράτη» Πρωθυπουργό, στα πρότυπα Ντράγκι στην Ιταλία. Και δεν αποκλείεται, όπως σημειώνουν έγκυροι αναλυτές, να βάλουν και το μαχαίρι στο λαιμό: Ή τέτοιου είδους κυβέρνηση ή no money!
Κάπως έτσι, όπως σωστά παρατήρησε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Αρβανίτης, θέλουν να μετατρέψουν τη χρεοκοπία (πολιτική και ηθική) της ελληνικής κυβέρνησης σε χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής δημοκρατίας γενικότερα. Με ένα σμπάρο έτσι, νομίζουν ότι θα πετύχουν δύο τρυγόνια. Να γίνει η δουλειά, όπως την φαντάζονται, και να απαλλαχθούν από πιθανούς «ανεπιθύμητους» κυβερνώντες, οι οποίοι δεν αποκλείεται να βάλουν προσκόμματα με τις «ιδεοληψίες» τους. Fast track διαδικασίες. Business as usual!
Τέτοιο κουστούμι ράβουν για τη χώρα τα golden boys (and girls of course) της ΕΕ. Ίσως και με ισχυρούς συμμάχους στο εσωτερικό της χώρας, τα τζάκια που έχουν μείνει προσώρας έξω από τη μεγάλη μοιρασιά. Και εμείς; Τι θα κάνουμε εμείς; Θα θυμήσουμε, αρχικά, ότι η αντίστοιχη κυβέρνηση Παπαδήμου αποδείχθηκε καταστροφική για τη χώρα (ποιος ξεχνά το PSI) και εν συνεχεία θα τονίσουμε, ακόμα και στους δρόμους αν χρειαστεί, ότι η χώρα διαθέτει Σύνταγμα (που προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες) και… λαό. Πολίτες.
Τις αποφάσεις για το μέλλον τους λοιπόν οι πολίτες θα τις πάρουν όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Και ανάλογα με τη βούλησή τους θα σχηματιστεί η επόμενη κυβέρνηση σ’ αυτόν τον τόπο. Θα πείτε, προφανές. Τίποτα, δυστυχώς, δεν είναι προφανές στους μεταμοντέρνους καιρούς που ζούμε. Έχουμε, άρα, δουλειά μπροστά μας, αν δεν θέλουμε να δούμε τον… Στουρνάρα Πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας.
