Μια ξεχασμένη γενιά

Γράφει η Ηρώ Τσούφιου, κοινωνιολόγος

Η νεότητα είναι μια ανθοστόλιστη και «ροζ» περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου, κατά την οποία αυτός δύναται να ονειρευτεί, να οραματιστεί το μέλλον του και να σχεδιάσει τα επόμενά του βήματα. Θα ήταν βάναυσο και άδικο κάποιος να κόψει με αδίστακτο τρόπο τα φτερά κάθε νέας και νέου, χωρίς τύψεις και χωρίς ίχνος δισταγμού. Φαίνεται σχεδόν αδιανόητο. Κι όμως. Αν κανείς καθίσει να παρατηρήσει για δυο λεπτά τον μέσο νέο αυτής της χώρας, θα δει μονάχα την ανασφάλεια, την ασάφεια και την επισφάλεια που επισκιάζει το (κατά το πως θα έπρεπε να είναι) λαμπρό του μέλλον.

Η μετά-covid εποχή φαντάζει μόνο μαύρη και, τολμώ να πω, τρομακτική. Η υγειονομική ασφάλεια που μου παρέχει το εμβόλιο δεν δύναται να μου εξασφαλίσει καμία επαγγελματική προοπτική και συνεπώς καμία σταθερότητα για το μέλλον μου. Φυσικά, ένα ποσό της τάξης των 150 ευρώ για συγκεκριμένο σκοπό δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να καλύψει αυτά τα κενά και θα πω ότι με προσβάλλει κιόλας. Σε μια οικονομία διαλυμένη, σε μια κοινωνία που οδεύει όλο και πιο γρήγορα στην καχυποψία και τον διχασμό, δεν μπορώ παρά να ανησυχώ για το αύριο που θα αντιμετωπίσω ως εμβολιασμενη και «ασφαλής» νεαρή Ελληνίδα πολίτης.

Μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων, που θα έπρεπε να κοιτά μπροστά και να σκιαγραφεί το μέλλον της, ζει με τον φόβο της μακροχρόνιας ανεργίας ή εργάζεται σε συνθήκες πλήρους εκμετάλλευσης με αφορμή τις συνέπειες της πανδημίας σε όλους τους κλάδους που μπορούν να απαρτίσουν τον εργασιακό μικρόκοσμο της Ελλάδας. Η διαχείριση της πανδημίας στη χώρα άφησε ένα ερείπιο, ένα ακυβέρνητο καράβι, που σύσσωμη η κοινωνία καλείται να οδηγήσει με ασφάλεια στο «λιμάνι».

Ας μην παραβλέπουμε όμως, όπως και με την πορεία της οικονομικής κρίσης την εποχή 2009-2010, έτσι και με τις προβλέψεις για την μετά-covid εποχή, το βάρος πέφτει στην επόμενη γενιά. Είναι σκληρό να μεγαλώνεις μέσα σε μια κρίση, κατά την διάρκεια της οποίας ακούς μονίμως πως «το αύριο είναι αβέβαιο, εμείς την ζήσαμε τη ζωή μας, εσείς να δούμε τι θα κάνετε» και μόλις τολμά να ξεπροβάλει η πρώτη αχτίδα ελπίδας, έρχεται μια κυβέρνηση και το επιτελείο της να σου στερήσουν ακόμη και την ιδέα της ελπίδας. Μία υγειονομική ασφάλεια δεν συνεπάγεται και μια κοινωνικοπολιτική και οικονομική ασφάλεια, κύριοι «ιθύνοντες».

Ας κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα και, μεταξύ μας, ας παραδεχτούμε ότι μας ξεχάσατε. Ξεχάσατε να σκεφτείτε την παράμετρο «μέλλον». Αντί να το γκρεμίζετε, κοιτάξτε να χτίσετε τις βάσεις για μια προοπτική ανάκαμψης. Ας περιμένουν οι διακοπές σας.