Μια μαύρη Πέμπτη…

Γράφει η Ελέγκω Μανουσάκη

“Μια μαύρη Πέμπτη…”

Η χθεσινή μέρα (Πέμπτη, 11/2) μάς έχει ταράξει, καθώς ψηφίστηκε ένας νόμος ταξικής μεροληψίας αλλά και χουντικής έμπνευσης. Μόνο ο ήχος των φοιτητών στη διαδήλωση ήταν μια κάποια φωτεινή ηλιαχτίδα…

Έχω ζήσει όλα τα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής στα Πανεπιστήμια και σε σχέση με την έρευνα, είναι φανερό ότι αυτά που ψηφίστηκαν χτες, που για μένα δεν είναι κάτι ξαφνικό, αλλά η «βιαιότητά του» και ο τρόπος που το υπερασπίστηκε η κυβέρνηση κόντρα στους πάντες, εκτός της ακροδεξιάς, ήταν σοκαριστική.

Για αυτό τον λόγο θα ήθελα να ξεδιπλώσω μερικές σκόρπιες  προσωπικές σκέψεις.

Το πλαίσιο είναι η κυβέρνηση και η Υπουργός Παιδείας, που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως πολύ συντηρητική, πολύ νεοφιλελεύθερη, ακροδεξιά κ.τ.λ. Όμως οι λέξεις που  έρχονται στο στόμα είναι μίσος και κακία.

Θα περιοριστώ στην αναφορά που έγινε από τους Α. Τσίπρα και Γ. Βαρουφάκη για τις αποκαλύψεις των εγγράφων των WikiLeaks από την ομάδα του J. Assange: η Πρεσβεία των ΗΠΑ ζήτησε αρκετό καιρό τώρα: Aναγνωρίστε τα κολλέγια σε πανεπιστήμια, βάλτε αστυνομία στα Πανεπιστήμια και φυσικά καταργήστε το άσυλο.

Πιστεύω ότι κάθε χώρα δεν στέκεται στον αέρα, έχει πολιτική  κοινωνική και ιστορική μνήμη που την χαρακτηρίζουν.

Η Ελλάδα ως χώρα δημιουργήθηκε μετά την επανάσταση του ’21 και αυτή με τη σειρά της είχε εμπνευστεί από τη Γαλλική επανάσταση. Άρα, στην ανάπτυξη και εξέλιξή της, η Ελλάδα έχει στοιχεία από τον Γαλλικό Διαφωτισμό. Το Πανεπιστημιακό άσυλο είναι  ένα από αυτά. Και οι δύο χώρες εφάρμοσαν αυτό το σύστημα της ελευθερίας και ιδεολογικής ασυλίας στην ανταλλαγή ιδεών στα πανεπιστήμια. Η Ελλάδα το έχασε, ελπίζω προσωρινά, η Γαλλία, που ακόμα υπερασπίζεται τις βάσεις της δημοκρατίας της, το διατηρεί.

Αστυνομία στα Πανεπιστήμια: έχω επισκεφθεί επαγγελματικά  και λόγω σπουδών δεκάδες πανεπιστημιακά ιδρύματα στην Ευρώπη και αλλού, και όντως αστυνομία έχω δει  μόνο σε αμερικάνικα Campus.

Επιχειρώ μια πρόχειρη ερμηνεία αλλά που πιστεύω ότι έχει βάση:

• Tα πανεπιστημιακά συγκροτήματα στην πλειονότητά τους είναι μικρές πόλεις, συγκροτήματα κατοικιών φοιτητών αλλά και καθηγητών, μαγαζιά, βιβλιοπωλεία, αίθουσες διδασκαλίας, διοικητικά κτήρια, ξεχωριστά κτήρια για τα διάφορα τμήματα, κτήρια φοιτητικών ενώσεων κ.τ.λ. Δε θυμάμαι να περιβάλλονται από τοίχους, είναι σαν μικρές πόλεις με δρόμους πάρκα κ.τ.λ.
• Στις ΗΠΑ, η οπλοφορία είναι ακόμα ελεύθερη, όσο και αν προσπάθησε ο Ομπάμα να την περιορίσει, ανήκει στη μνήμη τού πώς ιδρύθηκε το κράτος αυτό (μεταξύ άλλων, εξολοθρεύοντας τους γηγενείς Ινδιάνους και καταπιέζοντας τους σκλάβους που έφεραν από την Αφρική). Άρα, η οπλοφορία είναι βασικό στοιχείο της αμερικάνικης ιστορίας.

Έτσι, σε μια μικρή πόλη με ελεύθερη την οπλοφορία είναι αποδεκτή η παρουσία της αστυνομίας.

“Κολλέγια” που δεν έχουν στοιχεία να χαρακτηριστούν πανεπιστήμια, όπως για παράδειγμα δεν έχουν  περάσει καμιά αξιολόγηση. Δεν έχουν ποιοτικά κριτήρια για το διδακτικό προσωπικό (διδακτορικά, έρευνα κ.τ.λ.) και λόγω της ύπαρξης του άρθρου 16, δεν μπορούν να ονομαστούν πανεπιστήμια. Έτσι πάνε πλαγίως, ισοδυναμώντας τα με τα επαγγελματικά δικαιώματα.

Εντολή εξετελέσθη!

Στο σημείο αυτό προσθέτω μια μαρτυρία ενός φοιτητή από την ΕΦ.ΣΥΝ.

 «Τον βλέπω να σηκώνει ένα ξύλο και να το κατεβάζει προς το κεφάλι μου»

Ιωσήφ Τουρλίδης, δευτεροετής στο Τμήμα Βιολογίας του ΕΚΠΑ, μέλος της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, συμμετέχει στο σχήμα της ΕΑΑΚ-Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

«Η είσοδος του Μετρό της Ομόνοιας από την πλευρά της Πανεπιστημίου ήταν κλειστή. Οπότε οι περισσότεροι κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο της 3ης Σεπτεμβρίου. Φτάνοντας εκεί, ξαφνικά ακούγονται κρότου-λάμψης. Κοιτάζω προς τα πίσω και βλέπω να πέφτουν με τα μηχανάκια πάνω στον κόσμο. Ξεκαβαλίκευαν και χτυπούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους με κλοτσιές, κλομπ και γροθιές. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει.

Κάποιοι πήγαν προς την 3ης Σεπτεμβρίου και τα γύρω στενά, κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να μπουν στον σταθμό. Σπρώχνονταν, υπήρχε συνωστισμός. Εγώ βρισκόμουν κοντά στην είσοδο του Μετρό, όταν ένας άντρας της ομάδας ΔΡΑΣΗ με έριξε κάτω. Ημουν με την πλάτη στο έδαφος και τον βλέπω να σηκώνει ένα ξύλο και να το κατεβάζει προς το κεφάλι μου. Δεν φορούσα κανένα προστατευτικό παρά μόνο τη μάσκα μου, οπότε σήκωσα το χέρι μου για να προστατευτώ με αποτέλεσμα να με βρει το ξύλο στον αγκώνα. Ετοιμαζόταν να με ξαναχτυπήσει, αλλά ήρθε κόσμος και με απομάκρυνε.

Τρέχοντας μπήκαμε σε έναν φούρνο. Για όση ώρα παραμείναμε εκεί, περνούσαν απ’ έξω άντρες των ΜΑΤ και μας κοιτούσαν με βλοσυρό βλέμμα, αλλά δεν τόλμησαν να μπουν μέσα. Ύστερα από λίγο κατεβήκαμε στον σταθμό. Πριν από τις μπάρες εισόδου βρισκόταν πολύς κόσμος φανερά χτυπημένος. Εγώ ένιωθα μια ενόχληση στο χέρι και παρατήρησα ότι δεν μπορούσα να το κινήσω καλά. Αποφάσισα να πάω στο ΚΑΤ.

Στη διαδρομή με τον Ηλεκτρικό πονούσα όλο και περισσότερο. Από το ΚΑΤ με έστειλαν στον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί, με είδε ορθοπεδικός. Μου είπε να βγάλω ακτινογραφία, αλλά επειδή ήταν αδύνατο να τεντώσω το χέρι από τον πόνο που είχε γίνει πλέον ανυπόφορος και λόγω του αιματώματος που είχε δημιουργηθεί ο ακτινολόγος δεν μπόρεσε να βγάλει διάγνωση. Μου έβαλαν το χέρι σε νάρθηκα και μου είπαν να το κρατήσω σε ακινησία για μερικές μέρες. Πιθανόν είναι ράγισμα. Όσο περίμενα, είδα τουλάχιστον δέκα τραυματίες από την πορεία. Κάποια στιγμή, έξι άντρες της Ασφάλειας έφεραν δύο παιδιά που είχαν προσαγάγει.

Και ενώ τραυματίες και ασθενείς στέκονταν όρθιοι επί ώρες, αυτοί είχαν στρογγυλοκαθίσει στις καρέκλες. Είναι εξοργιστικό αν σκεφτείτε ότι τα υγειονομικά πρωτόκολλα δεν επιτρέπουν παρά έναν συνοδό, πράγμα το οποίο δεν εφαρμόστηκε στις περιπτώσεις των τραυματιών και πολλών άλλων καθώς το νοσοκομείο εφημέρευε και είχε πάρα πολύ κόσμο, αλλά οι έξι ασφαλίτες ήταν μέσα όλη την ώρα».

Με αυτή την μαρτυρία κλείνω το σημείωμα· δείχνει πως η αστυνομία… αχ, συγνώμη από χτες η “δημοκρατία” μπήκε στα Πανεπιστήμια.

Σαν εφιάλτης μου έρχεται η εικόνα του ’74, ακόμα δικτατορία, να χτυπά η αστυνομία τους φοιτητές μετά από μάθημα, πάλι της Βιολογίας, το ξύλο έπεφτε  έξω από την Νομική (στο υπόγειο της οποίας ήταν το Βιολογικό τμήμα), ρωτώντας τους τι κάνετε τέτοια ώρα μέσα;