Η φτώχεια της δημοσιογραφίας

Ο αστικός Τύπος μάς εκπλήσσει καθημερινά με τον κιτρινισμό, τον λαϊκισμό και την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν σοβαρά ζητήματα, θυσιάζοντας την εγκυρότητα και την ακρίβεια στον βωμό της «εύληπτης» ειδησεογραφίας.

Γράφει ο Αχιλλέας Βρέντζος

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, άρθρο γνωστής εφημερίδας το οποίο αφορούσε τον γ.γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και έβριθε ημιμάθειας και παρερμηνείας: «Ο κ. Κουτσούμπας σηματοδοτεί με την παρουσία του στην ηγεσία του ιστορικού κόμματος την αυστηρή προσήλωση στις κομματικές αρχές και την απαρέγκλιτη πορεία του ΚΚΕ από την κατεύθυνση αυτή, χωρίς να διστάσει να επαναξιολογήσει το παρελθόν του και να αποτιμήσει κριτικά τη συνολική στρατηγική θεώρηση του κόμματος, προβαίνοντας σε “επαναστατικού χαρακτήρα διόρθωση λαθών”». Πουθενά δεν γίνεται λόγος για την αδιαμφισβήτητη προσαρμοστικότητα των αρχών και των επιδιώξεων του ΚΚΕ στις σημερινές ανάγκες, παρουσιάζοντας τον ίδιο τον μαρξισμό ως ένα δόγμα το οποίο εξελίσσεται με βάση τα οποιαδήποτε λάθη του. Παρόλο που πολλές φορές έχει φανεί ότι οι μαρξιστές δεν αντιμετωπίζουν με δογματισμό οποιαδήποτε απόφαση τους, αλλά αντιμετωπίζουν τις εκάστοτε συνθήκες, κάτι που δεν αναφέρθηκε καν στο άρθρο.

Παρακάτω: «Έχοντας σταθερό προσανατολισμό στην “εργατική λαϊκή εξουσία”, ο Περισσός “ισορροπεί” ανάμεσα στην πολιτική και ιδεολογική “μονολιθικότητα” και στην προσπάθεια να διευρύνει την απήχησή του στην ελληνική κοινωνία, επιλέγοντας –παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν το ΚΚΕ περίπου “καθηλωμένο”– να “μη βάλει νερό στο κρασί του”». Από ό,τι φαίνεται η σταθερή επιδίωξη ενός μακροπρόθεσμου σκοπού θεωρείται μονολιθικότητα, ενώ πουθενά δεν αναφέρονται οι βραχυπρόθεσμοι πλην σημαντικοί στόχοι που επιδιώκει το κίνημα μέσα από την αρωγή του στα εργατικά συνδικάτα και την υποστήριξη οποιουδήποτε κρατικού νόμου, ο οποίος ναι μεν θεσπίζεται από αστική κυβέρνηση αλλά, έστω και στο ελάχιστο, βοηθάει την εργατική τάξη. Παρουσιάζεται ξανά ως ένα κίνημα που υπηρετεί τυφλά, βασιζόμενο μόνο στη θεωρία η οποία σύμφωνα με την αντίληψη του αρθρογράφου δεν εξελίσσεται μαζί με την ίδια την κοινωνία αλλά παραμένει ένα σταθερό δόγμα, εν ολίγοις παρουσιάζεται ως ένα ουτοπικό κίνημα.

Αναμφισβήτητα, διανύουμε εποχές στις οποίες οι θέσεις ενός κινήματος ή ενός χώρου γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτες λόγω της καπιταλιστικής ανάπτυξης, του οπορτουνισμού, των λούμπεν κινημάτων που τους υπολείπεται η ταξική τους ενσυναίσθηση και ως εκ τούτου οι ταξικές επιδιώξεις. Όλα αυτά επιτάσσουν το κίνημα να μην εφαρμόζει τακτική «ενιαίου μετώπου» επιλέγοντας την ιδεολογική ανασύνταξη, αυτό που από το άρθρο μεταφράζεται ως «νερό στο κρασί του».

Τα παραπάνω αποτελούν ένα μικρό παράδειγμα της κατάστασης που επικρατεί στον αστικό «αμερόληπτο» Τύπο. Η ιδεαλιστική αντιμετώπιση τέτοιων κοινωνικών θεμάτων οδηγεί αναπόφευκτα στην προώθηση της ημιμάθειας, την παρερμηνεία και τον κιτρινισμό, στοιχεία τα οποία σε περιόδους ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης βοηθούν την ανάπτυξη ρητορικής μίσους, βασισμένη σε μη έγκυρα δεδομένα.