Γιατρέ μου, νιώθω μια ματαίωση

«Γιατρέ μου, νιώθω μια ματαίωση»

Του Μανόλη Χατζηπαναγιώτου

Η Ελληνική Δημοκρατία γιορτάζει. Συμπληρώνει 47 χρόνια από τότε που η Χούντα έπεσε. Βέβαια δεν έπεσε όπως ακριβώς το είχαν φανταστεί οι Έλληνες Δημοκράτες. Δεν έπεσε μέσα σε έξαρση χαράς μιας δημοκρατικής εξέγερσης, αλλά δυστυχώς μέσα στο κλίμα της ήττας και της ανασφάλειας που δημιούργησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Ας είναι. Τα γενέθλια πάντα γιορτάζονται. Η Ελληνική Δημοκρατία είναι πια μια μεσόκοπη κυρία 47 ετών. Έχει μάλιστα και κρίση μέσης ηλικίας. Είναι η συνηθισμένη κρίση των ανθρώπων που πέρασαν πια στην ωριμότητα αλλά στέκουν αμήχανοι. Κοιτάζοντας πίσω, δεν βλέπουν όλα όσα ονειρεύτηκαν στο ξεκίνημα. Μεγάλη η φόρα αλλά μικρό το άλμα. Τα κουτσοκατάφερε σε πολλά, αλλά πολλά έμειναν στη μέση. Η καθημερινότητα την πνίγει και δεν αισιοδοξεί για το μέλλον.

Οι Δημοκρατίες βέβαια εκφράζονται από τον λαό τους και τον εκφράζουν. Ή τουλάχιστον έτσι έπρεπε να είναι. Η αμεσότητα όμως της ελληνικής Δημοκρατίας είναι μια υπόθεση ξεχασμένη στα όνειρα που την κυοφόρησαν. Τώρα η Δημοκρατία εκφράζεται μέσα από τους επίσημους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Και σήμερα την κηδεμονία της έχει η συγκεκριμένη κυβέρνηση, με την συγκεκριμένη (;) ιδεολογία της και τις συγκεκριμένες (;) πολιτικές της πρακτικές. Την εποπτεία της έχει η συγκεκριμένη Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και οι συγκεκριμένοι αυτοί θεσμοί ζουν το δράμα τους στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή:

Επικαλούνται το ένδοξο παρελθόν της χώρας. Μερικοί μάλιστα το υπογραμμίζουν, φορώντας μακεδονικές περικεφαλαίες και μοραΐτικες φουστανέλες. Προβάλλουν μάλιστα τις χλαμύδες και τα τσαρούχια με φόντο την Ακρόπολη. Από την άλλη, ξηλώνουν τη βυζαντινή Μέση Οδό της Θεσσαλονίκης σε ένα από τα μεγαλύτερα κακουργήματα σε βάρος των αρχαιοτήτων.

Διακηρύσσουν παντούν την επιθυμία για επενδύσεις και μεγάλα έργα που θα αλλάξουν την εικόνα του τόπου. Ψέγουν μάλιστα όσους στέκονται εμπόδιο. Από την άλλη όμως, καθυστερούν το λιγότερο τρία χρόνια το μετρό της Θεσσαλονίκης, καθυστέρησαν ήδη δύο χρόνια τον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης, ξανασχεδιάζοντας τα σχεδιασμένα και δεν έχουν άλλο να υποσχεθούν από ένα καζίνο και έναν ουρανοξύστη.

Έχουμε για πρώτη φορά γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Χαιρόμαστε για αυτό. Την ίδια ώρα φουντώνουν οι γυναικοκτονίες, οι κακοποιήσεις γυναικών, η ενδοοικογενειακή βία.

Χωρίς Ιάσονες, δεν υπάρχουν Γιάννηδες

Κυβέρνηση και Προεδρία της Δημοκρατίας πανηγυρίζουν μαζί με τον Γιάννη το πρωτάθλημα του NBA. Θέλουν μάλιστα να τον τιμήσουν και καλά κάνουν. Από την άλλη ακυρώνουν την απόδοση τιμής σε όσους σώζουν τους «Αντετοκούμπο» του κόσμου. Ξεχνούν ότι χωρίς Ιάσονες δεν υπάρχουν Γιάννηδες.

Τους έλαχε να κυβερνήσουν στη φουρτούνα της πανδημίας. Όλοι και όλες ήταν μαζί τους. Κανείς δεν αμφισβήτησε το πρόσταγμα των καπετάνιων στην επίτευξη του εθνικού στόχου. Ενάμιση χρόνο μετά, βρισκόμαστε μεσοπέλαγα στη φουρτούνα. Το καράβι της Δημόσιας Υγείας μπάζει νερά, το πλήρωμα δίνει την μία αντιφατική διαταγή μετά την άλλη και οι επιβάτες μαλλιοτραβιούνται δύσπιστοι. Θάλασσα δηλαδή.

Η ελληνική κυβέρνηση με ένα «ψωροπερήφανο ταρατατζούμ» που έλεγε και ο Σαββόπουλος, ύψωσε τάχα μου το ανάστημά της απέναντι στους Βορειομακεδόνες. Τώρα στέκεται δίβουλη. Παρακαλάει τη διεθνή κοινότητα να εφαρμοστεί η συμφωνία που με τόση θέρμη είχε καταγγείλει και από την άλλη με διάφορα προσχήματα δεν την κυρώνει στη βουλή γιατί το «εθνικό πρόβλημα» γρήγορα θα γίνει εσωκομματικό.

Τουλάχιστον, η επίσημη ρητορεία «τα χώνει» στους Τούρκους να μην αποθρασύνονται. Από την άλλη, στους ευρωπαϊκούς θεσμούς δέχεται αδιαμαρτύρητα τη μία φάπα μετά την άλλη.

Η Ελληνική Δημοκρατία είναι μια Δημοκρατία ΙΧ. Ιδιωτικής χρήσεως για τον εκάστοτε ιδιοκτήτη της. Θέλει να είναι αντιπροσωπευτική αλλά όχι και τόσο, ώστε να υπάρχει απλή αναλογική. Θέλει να υπάρχουν δικαιώματα αλλά όχι τόσο πολλά που να καλύπτουν μειονότητες, ομοφυλόφιλους, πρόσφυγες κ.ά. Θέλει να είναι κοσμική αλλά με την ευλογία της Ιεράς Συνόδου…

Η Ελληνική Δημοκρατία γιορτάζει στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή. Είναι γνωστό τοις πάσι βέβαια ότι όλα τα παραπάνω θέματα είναι εξόχως πολιτικά και κοινωνικά και δεν βοηθάνε οι ψυχολογίζουσες προσεγγίσεις.

Αλλά, γιατρέ μου, νιώθω μια ματαίωση κι εγώ, 47 χρονών γυναίκα.