Για ποια κανονικότητα μιλάμε;

Του Βαγγέλη Σ. Μαρκάκη

Ο Φερνάντο Πεσόα στο βιβλίο του, «Η εξέλιξη του Εμπορίου», αναφέρει τα εξής: «O ίδιος ο άνθρωπος έχει διαφορετική ψυχή όταν αισθάνεται ελεύθερος, από όταν αισθάνεται υποτελής και αυτό ιδίως στην πράξη. Τα υποτελή πνεύματα αισθάνονται καλά μόνο στην ρουτίνα, γιατί η ρουτίνα είναι υποτέλεια».

Απο δεξιά και αριστερά ακούμε να λένε «επιστρέφουμε στην κανονικότητα». Μα ποια κανονικότητα εννοούν; Αυτή που εννοούσαν τα παλαιοσυντηρητικά κόμματα με την έννοια της πολιτικής διαφθοράς, του χρηματισμού για οποιαδήποτε υπηρεσία επιτελούσαν, κάτι που είχε δυστυχώς μεταδοθεί σαν ιός σε όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης και ως νοοτροπία ακόμη παραμένει στις σκέψεις των παλαιών και όχι μόνο υπαλλήλων;

Ή μήπως αυτή του νεποτισμού, που ψήφιζαν και ψηφίζουν συγκεκριμένους ανθρώπους να εκλεγούν αντιπρόσωποί τους, με μοναδικό στόχο να έχουν «μέσο», για να διορίσουν τα παιδιά τους στο Δημόσιο ή σε άλλες επίκαιρες θέσεις ευθύνης, πολλές φορές ασχέτως προσόντων, κατάλληλων σπουδών και ειδικών ικανοτήτων;

Αυτή της νοοτροπίας του νεόπλουτου όπου ο καθένας προσπαθούσε να επιδείξει την «ανωτερότητά» του στον άλλο μέσω της μάρκας των ρούχων του, του αμαξιού του, του εξοχικού του κ.λπ., μέσω ενός ατέρμονου ανταγωνισμού που δεν είχε ουσιαστικό νόημα;

Ή της κανονικότητας των Τραπεζών που μοίραζαν δεξιά-αριστερά δάνεια σε δανειολήπτες χωρίς δυνατότητα αποπληρωμής, χωρίς να υπολογίζουν την επισφάλεια που δημιουργούσαν στα δανειακά τους υπόλοιπα, με συνέπειες που όλοι πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για χρόνια;

Μήπως θέλουμε να επιστρέψουμε (αυτό φάνηκε από την ψήφο της πλειοψηφίας) σε εκείνη των εργοδοτών, που εκμεταλλευόμενοι τη δυσκολία της εποχής και τους εν είδει manager μεγάλης εταιρείας πολιτικούς, στερούν τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζόμενων;

Ή αυτής που προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα κοινωνικό φαντασιακό, πως μόνο οι πλούσιοι έχουν θέση στην «κοινωνία της ευτυχίας» και του ότι για να θεωρηθούμε πετυχημένοι πρέπει να συμμετέχουμε στα παιχνίδια της χρηματιστηριακής αγοράς, που όλοι ξέρουμε πλέον τις συνέπειές τους, εκτός των «καλά» πληροφορημένων που «φεύγουν» την κατάλληλη στιγμή, επαναγοράζοντας αργότερα, πάντα κερδισμένοι;

Ή αυτής των επενδύσεων ξένων και ντόπιων χρηματοδοτών, που σχεδόν χωρίς ουσιαστικά ανταποδοτικά οφέλη στην εντόπια κοινωνία, χωρίς ουσιαστικές περιβαλλοντικές μελέτες, χωρίς εφαρμογές βασικών κανόνων προστασίας π.χ. απο τις αναθυμιάσεις των εργοστασίων τους, αυτών που όταν κάποιοι «τόλμησαν» να τούς επιβάλουν πρόστιμο απείλησαν με θράσος ότι θα «μεταναστεύσουν» τις δραστηριότητες τους, επειδή μειώνονταν τα κέρδη τους; Όλοι αυτοί οι πατριώτες…

Ποια κανονικότητα; Αυτή πολλών αγροτών που χρησιμοποιούν επικίνδυνα φυτοφάρμακα για την παραγωγή μεγαλύτερης ποσότητας προϊόντων ή έτσι απλά για να καθαρίσουν το χωράφι, χωρίς να υπολογίζουν της συνέπειες της χρήσης των, ούτε απο τα ίδια τα παιδιά τους, κάνοντας πως δεν γνωρίζουν τα αποδεδειγμένα σε πολλές περιπτώσεις προβλήματα που δημιουργούν;

Ή στην κανονικότητα της ανεξέλεγκτης καύσης απορριμμάτων στην μη παραγωγή πρώτων υλών απο την επεξεργασία τους (κυκλική οικονομία) ή εκείνων που πετούν χωρίς συνείδηση τα σκουπίδια και τα πλαστικά τους στους δρόμους και τις θάλασσες ή εκείνων της τοπικής αυτοδιοίκησης που δεν εχουν την σοβαρότητα, το θάρρος και την πρωτοβουλία να ακολουθήσουν μεθόδους καθαρισμού που θα έχουν μέλλον και θα εξασφαλίσουν σε αυτούς και στις επόμενες γενιές ένα πιο βιώσιμο και αρμονικό περιβάλλον;

Ή μήπως εκείνη της υπερσυνταγολόγησης των φαρμάκων, φαντασιακών ασθενών και «οδοιπόρων», με τεράστιο κόστος για τα ανεξέλεγκτα ασφαλιστικά ταμεία, με φυσικούς αίτιους βέβαια τους απατεώνες εκ των γιατρών, φαρμακοποιών και φυσικά των αντίστοιχων φαρμακευτικών εταιρειών που είχαν τεράστια κέρδη από αυτή την μπίζνα;

Ή ακόμα εκείνη του υπέρογκου χρηματισμού τους (μίζες) εκ των πολεμικών εξοπλισμών που κάποιοι εκ των πρωταγωνιστών της είναι απο τούς λίγους που τιμωρήθηκαν μέσα στην γενική ατιμωρησία των υπευθύνων που πάσχει αυτή η χώρα, ποσά που πληρώνουν τώρα οι πολίτες μέσω της φορολόγησης και της μείωσης του μισθού τους;

Ή αυτή της επιστροφής στην κανονικότητα της «αυτορρύθμισης των αγορών» που κάποιοι ακόμα διαφημίζουν και το ξεπούλημα όλων των κρατικών δομών που οπωσδήποτε χρειάζονται καλύτερη οργάνωση, λειτουργικότητα και έλεγχο;

Άραγε μάθαμε κάτι απο αυτά που μας συνέβησαν τον τελευταίο καιρό, κάναμε κάποιες σκέψεις κριτικής των πράξεων αλλά και σκέψεων μας; Έμεινε κάτι από αυτή τη βίωση αδυναμίας της ανθρώπινης κατάστασης ή απλά θα το παραχώσουμε στη λήθη, όπως τόσα άλλα, μόλις περάσουν;

Σκεφθήκαμε πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να έχουν υγεία, εργασία, παιδεία και ανθρωπιά; Πώς είναι άδικο να υπάρχουν πεινασμένοι, άστεγοι, απροστάτευτοι γύρω μας;

Σκεφθήκαμε τα καθήκοντά μας απέναντι στην εργασία μας, στην υγεία μας, στην κοινωνία, στους αδύναμους συνανθρώπους, στο περιβάλλον, στα ζώα, στα δέντρα, στις ζωντανές υπάρξεις που θάλλουν γύρω μας; Ή θα συνεχίσουμε όπως έκαναν οι παλιότεροι «έτσι τα βρήκαμε έτσι θα τα αφήσουμε», όπως κάνουν οι περισσότεροι με τα σκουπίδια;

Όσοι επιθυμούν, λοιπόν, να επιστρέψουν σε τέτοιες μορφές κανονικότητας ας το κάνουν, πολλοί ασυνείδητα ή συνειδητά το επιθυμούν για να επιστρέψουν στην σιγουριά της ρουτίνας τους. Έτσι είχαν μάθει, ε τότε αυτό θα είναι το σωστό…

Όμως για όλους τους υπόλοιπους, αυτή η κανονικότητα θυμίζει μια χαίνουσα πληγή στις ρίζες της ελληνικής κοινωνίας και της φύσης και που, ελπίζω, πλέον δεν επιθυμούμε την επιστροφή της.

Λόγω όλων αυτών των επιπτώσεων σε όλους μας, δεν θα έπρεπε τα πολιτικά κόμματα να δηλώσουν ξεκάθαρα στον κόσμο ότι επιθυμούν μια άλλη κανονικότητα, αντίστροφη αυτής που τουλάχιστον στην χώρα μας υπήρξε αιτία πολλών προβλημάτων, κάποιων χωρίς επιστροφή;

Να καταγράψουν τι θέλουμε να κάνουμε για να την αντιστρέψουμε, να αντιληφθεί και αυτός ο κόσμος ο οποίος ενδιαφέρεται, πού βρίσκεται, πού πάει και πού θέλει πράγματι να πάει.

Να δώσουν μια ελπίδα στους νέους ανθρώπους, στα παιδιά τους, ότι αυτός ο τόπος μπορεί να έχει μέλλον και προοπτικές με έναν διαφορετικό τρόπο, διαφορετική ηθική και πρακτικές από αυτόν που «έβλεπαν» οι περασμένες γενιές.

Δε φτάνουν οι επιμέρους κοινωνικοί «επίδεσμοι», οι επιμέρους διαρθρωτικές εξαγγελίες, κυρίως οικονομικά «ξεροκόμματα» μέτρων.

Είναι απαραίτητο, πλέον, να τεθούν οι αρχές μιας πιο «καθαρής» κοινωνίας, μιας κοινωνίας που θα αντιμετωπίζει το μέλλον στα μάτια με αισιοδοξία και θάρρος και όχι με συμβιβασμό, με βόλεμα και υποτέλεια.