Εσφαλμένη κρίση ή εμπαθής και μεροληπτική υποκρισία;

Toυ Τριαντάφυλλου Κούρα

28 Οκτωβρίου 2018…

Θυμάστε τι έγινε εκείνη τη μέρα; Μάλλον όχι. Πέρα από τον καθιερωμένο εορτασμό της επετείου του «Όχι», εκείνη τη μέρα κόντεψε να προκληθεί ένας σύγχρονος ελληνοαλβανικός πόλεμος. Ήταν η μέρα που σύγχρονοι «μακεδονομάχοι» θα άρπαζαν μαχαίρια, σπαθιά, τζουγκράνες, δικράνια, τσεκούρια, σάρισσες, καρυοφίλια, δίκανα, καραμπίνες και ό,τι άλλο πρόχειρο βρισκόταν στις αποθήκες τους και φωνάζοντας «αέρα» θα εφορμούσαν στα αλβανικά βουνά να πάρουν πίσω τη σορό ενός «τιμημένου» Έλληνα «πατριώτη» που έπεφτε νεκρός από τα πυροβόλα όπλα της αλβανικής αστυνομίας λόγω του ό,τι «επαναστάτησε» επειδή δήθεν του απαγορεύτηκε να σηκώσει την ελληνική σημαία στο χωριό Βουλιαράτες της Αλβανίας για να γιορτάσει τη νίκη κατά των Ιταλοαλβανών το 1940 – ’41.

Τι κι αν αυτό διαψεύστηκε επισήμως τόσο απ’ την αλβανική πλευρά όσο κι απ’ την ελληνική αντιπροσωπεία που συμμετείχε στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής στο κοντινό νεκροταφείο πεσόντων της περιοχής, με πλήθος αναρτημένων ελληνικών και αλβανικών σημαιών;

Τι κι αν πλήθος Βορειοηπειρωτών κατοίκων της περιοχής καταμαρτυρούσαν ότι ο Ελληνοαλβανός υπήκοος Κωνσταντίνος Κατσίφας εφόρμησε πυροβολώντας με ΑΚ-47 (καλάσνικοφ) μέσα στο χωριό, αρχικώς στον αέρα και στη συνέχεια κατά των Αλβανών αστυνομικών που τον κάλεσαν να παραδώσει το όπλο του και να παραδοθεί, ενώ αυτός ταμπουρώθηκε στο σπίτι του και μετά από κυριολεκτική μάχη με τους αστυνομικούς σκοτώθηκε κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών;

Τότε λοιπόν όλος ο ακροδεξιός εσμός της πατρίδας μας, συνεπικουρούμενος ηθικώς και από πλήθος κυρ-Παντελήδων, καταδίκασαν αφθορεί και παραχρήμα ως ρατσιστές δολοφόνους τους Αλβανούς αστυνομικούς, αναγάγοντας ταυτοχρόνως τον εμφορούμενο από εθνικιστικές ιδέες και αυταπάτες Κωνσταντίνο Κατσίφα σε εθνικό ήρωα, φτιάχνοντας προτομές του και δίνοντας το όνομά του σε οδούς Δήμων.

Τότε οι Αλβανοί αστυνομικοί που δέχονταν στοχευμένα πυρά από πολεμικό πυροβόλο όπλο κατηγορήθηκαν για υπέρμετρη χρήση βίας και άδικη απώλεια ανθρώπινης ζωής.

Τότε λοιπόν που η ανταλλαγή πυρών ένθεν κακείθεν έθετε σε κίνδυνο τους κατοίκους της περιοχής, λεγόταν ότι οι Αλβανοί αστυνομικοί δεν έπρεπε να απαντήσουν στα πυρά ενός ενόπλου και μάλιστα ενταγμένου στην παραστρατιωτική οργάνωση ΜΑΒΗ που είχε ήδη αναλάβει την ευθύνη για το θάνατο δυο Αλβανών στρατιωτών σε αλβανικό φυλάκιο.

Τότε οι Αλβανοί αστυνομικοί ήταν δολοφόνοι.

Θα μείνω μόνο σ’ αυτά τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα και όχι στη συνέχεια της απεχθούς προσπάθειας συγκάλυψης της όλης ιστορίας από την αλβανική κυβέρνηση που προκάλεσε περαιτέρω τη μήνιν του συνόλου του ελληνικού λαού και σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ των δυο χωρών λόγω της καθυστέρησης παράδοσης της σορού τού νεκρού.

Για να έρθω τώρα στο δικό μας τραγικό γεγονός του θανάτου του 20χρονου παραβατικού τσιγγάνου.

Που ναι, έκλεψε ένα αυτοκίνητο.

Που ναι, δεν σταμάτησε να ελεγχθεί νομίμως από αστυνομικούς.

Που ναι, προσπάθησε να διαφύγει και στην εν συνεχεία καταδίωξή του και ένεκα αυτής ανέπτυξε υπερβολική ταχύτητα και πέρασε με κόκκινο φωτεινούς σηματοδότες θέτοντας σε κίνδυνο πιθανώς διερχόμενους πολίτες.

Που ναι, ήταν άοπλος και κατά τη διάρκεια της καταδίωξης δεν ξαναήταν κίνδυνος για τους αστυνομικούς παρά μόνο για ανυποψίαστους πολίτες.

Που ναι, οι αστυνομικοί παρόλο που έλαβαν εντολή παύσης της καταδίωξης, αυτοί την συνέχισαν θέτοντας σε περαιτέρω κίνδυνο εαυτούς και άλλους πολίτες.

Που ναι, χρησιμοποίησαν τα όπλα τους αλλά όχι για να «απαντήσουν» σε πυρά του –άοπλου– δράστη, αλλά για να σταματήσουν τον δράστη πρόκλησης σωματικών βλαβών στους ίδιους.

Που ναι, τον «έραναν» με ομοβροντία 38 πυροβολισμών, σκοτώνοντας τον ίδιο, τραυματίζοντας τον ανήλικο συνοδηγό του και θέτοντας σε κίνδυνο από αδέσποτες σφαίρες πλήθος πολιτών της περιοχής, προκαλώντας ταυτοχρόνως υλικές ζημίες σε σταθμευμένα αυτοκίνητα.

Οι ίδιοι λοιπόν ακροδεξιοί και πολλοί νομοταγείς κυρ-Παντελήδες, οπαδοί του δόγματος «νόμος και τάξη», στην πρώτη περίπτωση είδαν τη χρήση υπέρμετρης βίας και δολοφονία ενός «πατριώτη ήρωα» από αστυνομικούς κατά την άσκηση του καθήκοντός τους, ενώ στη δεύτερη είδαν τον επαγγελματισμό, την καλή άσκηση καθήκοντος, τη δικαιολογημένη χρήση σύμμετρης βίας και γενικώς δικαιολόγησαν την όλη συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων προς χάριν της γενικότερης δημόσιας ασφάλειας.

Εσφαλμένη κρίση ή εμπαθής και μεροληπτική υποκρισία;

ΥΓ. Σε καμία περίπτωση δεν αθωώνω ούτε καταδικάζω τους δράστες και θύματα είτε πολίτες είτε αστυνομικούς και στις δυο περιπτώσεις. Αυτή είναι δουλειά της Δικαιοσύνης. Αναφέρομαι σε γεγονότα που έχουν γίνει γνωστά και κατακρίνω την πρακτική αθώωσης ή καταδίκης των θυμάτων και των δραστών ή των δραστών και των θυμάτων –αν προτιμάτε– κατά το δοκούν από τους ίδιους αυτόκλητους δικαστές που κατά πάσα πιθανότητα φορούν πολωμένα γυαλιά…