Είμαστε με την ειρήνη και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό 

Του Νίκου Γιαννόπουλου

Λες – ευθαρσώς – ότι είσαι με την πλευρά της ειρήνης. Αντίδραση; Σε χαρακτηρίζουν φιλορώσο (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ή ακόμα και πράκτορα του Πούτιν. Το χειρότερο: Οι φίλοι σου αφήνουν να εννοηθεί ότι είσαι μάλλον αφελής και ότι δεν παρακολουθείς τις διεθνείς εξελίξεις με το ρεαλισμό που ταιριάζει στις περιστάσεις.

Έχει γίνει πολύ φθηνή η αξία της ειρήνης στις ημέρες μας, κανείς δεν την εκτιμά ιδιαίτερα. Που είναι άραγε εκείνες οι ωραίες ημέρες της δεκαετίας του ’60 και του ’70 όταν ένα ρωμαλέο φιλειρηνικό κίνημα έκανε την εμφάνισή του στον κόσμο και αξίωνε αφοπλισμό και παγκόσμια συνεννόηση; Που είναι εκείνοι οι Αμερικανοί φοιτητές που διαμαρτύρονταν κατά χιλιάδες στους δρόμους των αμερικανικών μεγαλουπόλεων για τον πόλεμο που διεξήγαγε η χώρα τους στην άλλη άκρη της γης, στην Ινδοκίνα;

Αυτοί οι άνθρωποι διάγουν πλέον τα 80 τους και πλέον χρόνια. Κάποιοι από αυτούς εγκατέλειψαν το μάταιο τούτο κόσμο χωρίς να ευοδωθούν τα οράματά τους. Άφησαν πίσω τους μάλιστα έναν πλανήτη που μοιάζει πολύ περισσότερος ρευστός σε σχέση με αυτόν στον οποίο μεγάλωσαν. Συγκρούσεις τοπικές αλλά και υπερτοπικές υπάρχουν παντού στον κόσμο, πολύ πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Δεν συγκινεί πάντως η ειρήνη, αυτή είναι η πραγματικότητα. Θεωρείται μη ρεαλιστική, εκλαμβάνεται χαζοχαρούμενη ως στάση ζωής, πρώην και νυν σύντροφοι μπορούν να σε κοιτάξουν με απορία και να σου πουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι «η εποχή του Γούντστοκ τελείωσε μαζί με τους χίπις».

«Πάρε θέση» σε προτρέπουν. Μα, παιδιά, η ειρήνη είναι θέση και κάτι παραπάνω. Είναι αξίωμα. Η απαραίτητη προϋπόθεση για να οικοδομήσουμε το κοινό μας μέλλον σ’ έναν πλανήτη ο οποίος απειλείται άμεσα και από την κλιματική κρίση. Όσοι στοιχιζόμαστε πίσω της- και πιστεύουμε ότι είμαστε πολλοί παρά το γεγονός ότι δεν ακουγόμαστε μέσα στον ορυμαγδό των πυρών, πραγματικών και μεταφορικών – προφανώς και έχουμε καταλάβει πλήρως ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται στον ουκρανικό πόλεμο.

Επιτίθεται – πάμε άλλη μία φορά – η ιμπεριαλιστική Ρωσία του Πούτιν, ο οποίος ονειρεύεται τα τσαρικά μεγαλεία. Αμύνεται η Ουκρανία του Ζελένσκι, η οποία πολύ θα ήθελε να γίνει μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ αλλά για κακή της τύχη βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Την ίδια ώρα ανοίγουμε την αγκαλιά μας για τους Ουκρανούς πρόσφυγες, χωρίς να μας ενδιαφέρει το θρήσκευμα και η εθνικότητά τους. Ξέρουμε, κοντολογίς, τι μας γίνεται και έχουμε ως όπλο μας την πίστη μας στον ορθό λόγο και την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Γι’ αυτό ακριβώς ζητάμε – πρώτα απ’ όλα – ειρήνη. Έστω κατάπαυση του πυρός, εκεχειρία και διαπραγματεύσεις των εμπόλεμων για να σταματήσει να ρέει το αίμα των αθώων. Τι ακριβώς δεν γίνεται αντιληπτό σ’ αυτή τη στάση και γιατί ακριβώς κατηγορούμαστε από αυτούς που ανακάλυψαν όψιμα τη γεωπολιτική;

Η ειρήνη, λοιπόν, είναι η σωστή πλευρά, ακριβώς όπως το διατύπωσε στο εμπνευσμένο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα «Εποχή» που κυκλοφορεί. Το λοιδόρησαν ακόμα και σύντροφοι αυτό το πρωτοσέλιδο γιατί είδαν πίσω τους μία επιχείρηση «δικαιολόγησης» της ρωσικής εισβολής.

Είμαστε με τη ζωή και δεν θα απολογηθούμε σε κανέναν γι’ αυτό. Είμαστε με τους ανθρώπους, τα όνειρα και τα θέλω τους. Θέλουμε να σταματήσει ο πόλεμος χθες, αν ήταν δυνατόν. Και αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι αγνοούμε τι διακυβεύεται στο Κίεβο, στο Χάρκοβο και στη Μαριούπολη. Αλλά έχουμε τις δικές μας προτεραιότητες. Οι «ρεαλιστές» φαίνεται πως έχουν τις δικές τους…