Δεν είναι απλώς ντουβάρια

Της Νικολέτας Βρέκα

«Τα σπίτια ξαναχτίζονται», «τα σπίτια θα ξαναχτιστούν», «σημασία έχει που δεν είχαμε απώλειες» και άλλα πολλά παρόμοια ακούμε σε κάθε «τραγωδία», όπως και αυτές τις μέρες που φλέγεται η Ελλάδα.

Τα σπίτια όμως δεν είναι απλώς ντουβάρια, δεν είναι τούβλα, μπετό, ξύλο και μια κατασκευή περιουσιακή δίχως ουσία -ακόμη κι έτσι να ήταν βέβαια, δε χτίζονται εύκολα και μόνα τους. Στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας έχουν κλειστεί οι αναμνήσεις, οι κόποι μιας ολάκερης ζωής, τα μερόνυχτα της χαράς, της λύπης, του γέλιου και του πόνου.

Δεν καίγονται μόνο οι περιουσίες, καίγεται η ίδια μας η ύπαρξη. Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, το σπίτι των γονιών μας που με μόχθο χτίστηκε γίνεται ένα με το πορτοκαλί θηρίο και οι στάχτες μόνο μένουν να προδώσουν αυτό που κάποτε υπήρξε εκεί. Μια εστία, μια φωλιά, ένα οικείο, προσωπικό μας καταφύγιο.

Έχουμε λοιπόν απώλειες, αμέτρητες, γιατί μαζί με τις εστίες των κατοίκων των περιοχών που επλήγησαν και πλήττονται ακόμη και τώρα από τις φωτιές, χάνεται η ταυτότητά μας, η ίδια μας η ζωή. Οι εκκωφαντικές κραυγές της φύσης που δοκιμάζεται, των ζώων που πεθαίνουν, των ανθρώπων που βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται στάχτη και να παλεύουν μόνοι τους με την πύρινη λαίλαπα θα μας στοιχειώνουν. Οι στιγμές που απαθανάτισαν με τον φακό τους αξιόλογοι φωτογράφοι & φωτορεπόρτερ προδίδουν τον πόνο που νιώθουν αυτές τις ημέρες όχι μόνο όσοι απεικονίζονται, αλλά κι όλοι μας.

Γιατί αν θες να λέγεσαι άνθρωπος δεν παύεις να νιώθεις, να πονάς με αυτά που αντικρίζεις, να παλεύεις και να προσφέρεις ανά πάσα ώρα και στιγμή αυτό το λίγο που μπορείς. Την αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση αλλά και τον αδιάκοπο αγώνα σου.

Δεν είναι απλώς ντουβάρια κύριε Μητσοτάκη, είχαμε και έχουμε αμέτρητες απώλειες· δεν θα απωλέσουμε όμως την ανθρωπιά μας!